Samolot z napędem jonowym.youtube.com
https://youtu.be/VSYwaesDQBw
Czy jest to możliwe?
Tak jak najbardziej.
Pod warunkiem, że politycy przestaną okradać ludzi pod pretekstem walki o środowisko i środki zostaną skierowane do inżynierów i naukowców.
#ciekawostki #swiat #lotnictwo #nauka #samoloty #technologia
Czy jest to możliwe?
Tak jak najbardziej.
Pod warunkiem, że politycy przestaną okradać ludzi pod pretekstem walki o środowisko i środki zostaną skierowane do inżynierów i naukowców.
#ciekawostki #swiat #lotnictwo #nauka #samoloty #technologia
7
Te osoby nie istniejąthispersondoesnotexist.com
https://thispersondoesnotexist.com/
Dotarłem do ciekawej witryny, która za pomocą sztucznej inteligencji, korzystając z potężnej bazy zdjęć losowo generuje twarz kompletnie fikcyjnej osoby. Każde odświeżenie strony generuje kolejną postać. Jeśli się przyjrzymy to przy niektórych zdjęciach zobaczymy większe lub mniejsze błędy np fragment okularów, czy jakieś dziwne formacje gdy na oryginalnym zdjęciu była jeszcze inna osoba. Oczywiście analogicznie do "deepfake" ta technologia wciąż się rozwija, co w przyszłości zaowocuje tym, że odróżnienie prawdy od fikcji będzie jeszcze trudniejsze czy wręcz niemożliwe. Wyobraźcie sobie teraz te wspaniałe narzędzie w rękach władzy i wielkich korporacji.
#nwo #technologia #orwell1984 #hoax #niewiemczybylo
Dotarłem do ciekawej witryny, która za pomocą sztucznej inteligencji, korzystając z potężnej bazy zdjęć losowo generuje twarz kompletnie fikcyjnej osoby. Każde odświeżenie strony generuje kolejną postać. Jeśli się przyjrzymy to przy niektórych zdjęciach zobaczymy większe lub mniejsze błędy np fragment okularów, czy jakieś dziwne formacje gdy na oryginalnym zdjęciu była jeszcze inna osoba. Oczywiście analogicznie do "deepfake" ta technologia wciąż się rozwija, co w przyszłości zaowocuje tym, że odróżnienie prawdy od fikcji będzie jeszcze trudniejsze czy wręcz niemożliwe. Wyobraźcie sobie teraz te wspaniałe narzędzie w rękach władzy i wielkich korporacji.
#nwo #technologia #orwell1984 #hoax #niewiemczybylo
12
Afera z izraelskim malware Pegasus rzuca światło na powiązania jego producenta ze służbami i rządem Izraelatheguardian.com
Obecni i byli urzędnicy amerykańskiego wywiadu uważają że izraelskie służby mają dostęp do informacji wyciąganych przez malware z telefonów ofiar. Są też pytania w jakim stopniu Pegasus jest udostępniany niedemokratycznym reżimom w zamian za korzyści dyplomatyczne dla Izraela.
https://www.theguardian.com/world/2021/jul/20/pegasus-project-turns-spotlight-on-spyware-firm-nso-ties-to-israeli-state?
#polityka #informacje #technologia #izrael #malware #cyberbezpieczenstwo
https://www.theguardian.com/world/2021/jul/20/pegasus-project-turns-spotlight-on-spyware-firm-nso-ties-to-israeli-state?
#polityka #informacje #technologia #izrael #malware #cyberbezpieczenstwo
12
Neft Daşları: Miasto na platformach wiertniczych.
Na Morzu Kaspijskim, sto kilometrów od stolicy Azerbejdżanu leży jedna z najbardziej niesamowitych osad na świecie. W pełni funkcjonalne trzytysięczne miasto żyjące w sieci platform wiertniczych i sztucznych wysp połączonych estakadami o długości około trzystu kilometrów. To Neft Daslari, znane również jako Oil Rocks.
Historyczne opisy wycieków ropy i gazu ziemnego w regionie można znaleźć w starych arabskich i perskich rękopisach, a także w pismach znanych podróżników, takich jak Marco Polo
Nowoczesne wiercenia rozpoczęły się w 1870 r. po podbiciu terytorium przez Rosję. Na początku I wojny światowej azerbejdżańskie szyby naftowe dostarczały już 175 milionów baryłek ropy naftowej rocznie, czyli 75 procent całego wydobycia ropy w kraju. Po wojnie, podczas poszukiwań ropy na Morzu Kaspijskim, radzieccy inżynierowie wydobyli w tym miejscu ropę najwyższej jakości. Wkrótce potem zbudowano w tym miejscu pierwszą na świecie morską platformę wiertniczą.
Pierwotny fundament Neft Daslari składał się z siedmiu zatopionych statków, w tym pierwszego na świecie tankowca. Na przestrzeni dziesięcioleci liczba ta wzrosła do około 2000 platform wiertniczych rozmieszczonych w kole o średnicy trzydziestu kilometrów, połączonych siecią mostów. Na tych platformach robotnicy zbudowali ośmiopiętrowe bloki mieszkalne, fabrykę napojów, boisko do piłki nożnej, bibliotekę, piekarnię, pralnię, kino, gród warzywny, a nawet zadrzewiony park, do którego przywieziono ziemię z lądu. . W czasach świetności mieszkało tu około 5000 pracowników
Upadek Neft Daslari rozpoczął się wraz z upadkiem Związku Radzieckiego i odkryciem nowych pól naftowych. Siła robocza została zredukowana, a wiele platform wiertniczych zostało porzuconych. Zaniedbania i brak konserwacji spowodowały, że wiele z nich wpadło do morza. Inne są w trakcie rozpadu. Z 300 kilometrów dróg tylko 45 kilometrów pozostaje do użytku, a nawet one popadły w ruinę. Jednak dla władz miejsce to nadal jest dumną, pilnie strzeżoną tajemnicą, jaką było w czasach sowieckich. Cudzoziemcom nadal bardzo trudno jest dostać się do miasta.
#ciekawostki #miasto #ropanaftowa #technologia
Na Morzu Kaspijskim, sto kilometrów od stolicy Azerbejdżanu leży jedna z najbardziej niesamowitych osad na świecie. W pełni funkcjonalne trzytysięczne miasto żyjące w sieci platform wiertniczych i sztucznych wysp połączonych estakadami o długości około trzystu kilometrów. To Neft Daslari, znane również jako Oil Rocks.
Historyczne opisy wycieków ropy i gazu ziemnego w regionie można znaleźć w starych arabskich i perskich rękopisach, a także w pismach znanych podróżników, takich jak Marco Polo
Nowoczesne wiercenia rozpoczęły się w 1870 r. po podbiciu terytorium przez Rosję. Na początku I wojny światowej azerbejdżańskie szyby naftowe dostarczały już 175 milionów baryłek ropy naftowej rocznie, czyli 75 procent całego wydobycia ropy w kraju. Po wojnie, podczas poszukiwań ropy na Morzu Kaspijskim, radzieccy inżynierowie wydobyli w tym miejscu ropę najwyższej jakości. Wkrótce potem zbudowano w tym miejscu pierwszą na świecie morską platformę wiertniczą.
Pierwotny fundament Neft Daslari składał się z siedmiu zatopionych statków, w tym pierwszego na świecie tankowca. Na przestrzeni dziesięcioleci liczba ta wzrosła do około 2000 platform wiertniczych rozmieszczonych w kole o średnicy trzydziestu kilometrów, połączonych siecią mostów. Na tych platformach robotnicy zbudowali ośmiopiętrowe bloki mieszkalne, fabrykę napojów, boisko do piłki nożnej, bibliotekę, piekarnię, pralnię, kino, gród warzywny, a nawet zadrzewiony park, do którego przywieziono ziemię z lądu. . W czasach świetności mieszkało tu około 5000 pracowników
Upadek Neft Daslari rozpoczął się wraz z upadkiem Związku Radzieckiego i odkryciem nowych pól naftowych. Siła robocza została zredukowana, a wiele platform wiertniczych zostało porzuconych. Zaniedbania i brak konserwacji spowodowały, że wiele z nich wpadło do morza. Inne są w trakcie rozpadu. Z 300 kilometrów dróg tylko 45 kilometrów pozostaje do użytku, a nawet one popadły w ruinę. Jednak dla władz miejsce to nadal jest dumną, pilnie strzeżoną tajemnicą, jaką było w czasach sowieckich. Cudzoziemcom nadal bardzo trudno jest dostać się do miasta.
#ciekawostki #miasto #ropanaftowa #technologia
7
Wieże śrutowe.
Od czasu wynalezienia broni palnej człowiek dążył aby ołowiane pociski były idealnie kuliste. Kształt pocisku miał niebagatelny wpływ na celność strzału. Oczywistą metodą było wlewanie stopionego ołowiu do form, ale był to pracochłonny proces, który pozwalał na wyprodukowanie ograniczonej liczby kul. Dodatkową niedoskonałością był szew pozostający na styku połówek formy.
Producenci zaczęli przelewać roztopiony ołów przez sita umieszczone nad zbiornikiem z wodą. Niestety kule przybierały kształt łzy. Na początku XIX wieku zaczęli mieszać w zbiornikach ołowiane sześciany aż do uzyskania kulistego kształtu. Żadna z tych metod nie okazała się zadowalająca.
Przełom nastąpił w 1782 roku, kiedy brytyjski hydraulik William Watts z Bristolu odkrył, że kluczem do uzyskania idealnie okrągłych śrutów jest zrzucanie stopionego ołowiu nie z kilku centymetrów, ale z dużej wysokości. Do uzyskania kulistego kształtu zaprzęgł do pracy takie zjawiska fizyczne jak napięcie powierzchniowe i kohezja.
Gdy wlewa się cienki strumień jakiejkolwiek cieczy (np. wody z kranu) pod wpływem grawitacji rozciąga się, a następnie rozpada na kropelki, które pod wpływem napięcia powierzchniowego błyskawicznie stają się idealnie kuliste. Ważną rzeczą w przypadku śrutu ołowianego jest to, że powinien zastygnąć, zanim uderzy o ziemię. Zajmuje to od dwóch do trzech sekund, w zależności od wielkości kropel.
Razem z żoną przeprowadził pierwszy test przelewając ołów przez przygotowaną do tego celu starą patelnię. Test wykonali na wieży lokalnego kościoła.
Pod koniec lat 70. XVIII w. Watts nadbudował swój dom i jednocześnie pogłębił piwnice tworząc pierwszą wieżę do produkcji śrutu o wysokości 27 m.
Watts uzyskał patent 10 grudnia 1782 roku.
Metoda produkcji śrutu w wieżach śrutowych szybko się rozpowszechniła, już w końcu XVIII wieku zaczęły powstawać pierwsze wieże śrutowe.
Clifton Hill Shot Tower, najwyższa wieża strzałowa, jaką kiedykolwiek zbudowano
Chester Shot Tower znajduje się w dzielnicy Boughton w Chester w Anglii. Zbudowana w 1799 roku wieża jest najstarszą tego typu budowlą na świecie.
Phoenix Shot Tower we wschodnim Baltimore, w stanie Maryland.
Polski akcent: Stojąca niedaleko stawu wieża w Borkach jest pozostałością po hucie cynku i widoczna jest z trasy szybkiego ruchu Sosnowiec - Katowice. Należała do kompleksu Zakładów Metali Kolorowych Szopienice.
https://www.youtube.com/watch?v=2qybStWdYcs&t=34s
Zastosowanie wentylatorów czy metoda Bliemeistera spowodowały, że wieże stały się zbędne.
#technologia #ciekawostki #strzelectwo #bron
Od czasu wynalezienia broni palnej człowiek dążył aby ołowiane pociski były idealnie kuliste. Kształt pocisku miał niebagatelny wpływ na celność strzału. Oczywistą metodą było wlewanie stopionego ołowiu do form, ale był to pracochłonny proces, który pozwalał na wyprodukowanie ograniczonej liczby kul. Dodatkową niedoskonałością był szew pozostający na styku połówek formy.
Producenci zaczęli przelewać roztopiony ołów przez sita umieszczone nad zbiornikiem z wodą. Niestety kule przybierały kształt łzy. Na początku XIX wieku zaczęli mieszać w zbiornikach ołowiane sześciany aż do uzyskania kulistego kształtu. Żadna z tych metod nie okazała się zadowalająca.
Przełom nastąpił w 1782 roku, kiedy brytyjski hydraulik William Watts z Bristolu odkrył, że kluczem do uzyskania idealnie okrągłych śrutów jest zrzucanie stopionego ołowiu nie z kilku centymetrów, ale z dużej wysokości. Do uzyskania kulistego kształtu zaprzęgł do pracy takie zjawiska fizyczne jak napięcie powierzchniowe i kohezja.
Gdy wlewa się cienki strumień jakiejkolwiek cieczy (np. wody z kranu) pod wpływem grawitacji rozciąga się, a następnie rozpada na kropelki, które pod wpływem napięcia powierzchniowego błyskawicznie stają się idealnie kuliste. Ważną rzeczą w przypadku śrutu ołowianego jest to, że powinien zastygnąć, zanim uderzy o ziemię. Zajmuje to od dwóch do trzech sekund, w zależności od wielkości kropel.
Razem z żoną przeprowadził pierwszy test przelewając ołów przez przygotowaną do tego celu starą patelnię. Test wykonali na wieży lokalnego kościoła.
Pod koniec lat 70. XVIII w. Watts nadbudował swój dom i jednocześnie pogłębił piwnice tworząc pierwszą wieżę do produkcji śrutu o wysokości 27 m.
Watts uzyskał patent 10 grudnia 1782 roku.
Metoda produkcji śrutu w wieżach śrutowych szybko się rozpowszechniła, już w końcu XVIII wieku zaczęły powstawać pierwsze wieże śrutowe.
Clifton Hill Shot Tower, najwyższa wieża strzałowa, jaką kiedykolwiek zbudowano
Chester Shot Tower znajduje się w dzielnicy Boughton w Chester w Anglii. Zbudowana w 1799 roku wieża jest najstarszą tego typu budowlą na świecie.
Phoenix Shot Tower we wschodnim Baltimore, w stanie Maryland.
Polski akcent: Stojąca niedaleko stawu wieża w Borkach jest pozostałością po hucie cynku i widoczna jest z trasy szybkiego ruchu Sosnowiec - Katowice. Należała do kompleksu Zakładów Metali Kolorowych Szopienice.
https://www.youtube.com/watch?v=2qybStWdYcs&t=34s
Zastosowanie wentylatorów czy metoda Bliemeistera spowodowały, że wieże stały się zbędne.
#technologia #ciekawostki #strzelectwo #bron
24
Żyrobus
W latach czterdziestych przed szwajcarskim inżynierami stało trudne wyzwanie. Mieli skonstruować bezemisyjny pojazd komunikacji publicznej. Trasa jego przejazdu nie miała mieć ograniczeń w postaci przewodów trakcyjnych i torów.
W roku 1944 Bjarne Storsand, główny inżynier w fabryce Oerlikon stwierdził, że akumulatory elektryczne mają zbyt małą pojemnosć i długo się ładują. Zapadła decyzja, że pojazd będzie posiadał „akumulator” gromadzący energię mechaniczną.
Żyrobus napędzany był silnikiem elektrycznym, który zasilany był prądem z generatora. Generatorem tym było wirujące koło zamachowe połączone z silnikiem elektrycznym. Miało 160 cm średnicy i ważyło 1,5 tony. Wykonano je z kutej stali chromowo-niklowo-molibdenowej. Umieszczone zostało w szczelnej komorze wypełnionej wodorem pod bardzo niskim ciśnieniem. Pozwalało to na znaczne obniżenie oporów, dzięki czemu koło mogło się kręcić dłużej. Podłączony silnik rozpędzał je do 3000 obrotów na minutę (niektóre źródła mówią o 2850 obr./min.)a potem służył jako generator.
By osiągnać wymaganą prędkość obrotową od startu zatrzymanego, potrzebne było 40 minut. Czas "doładowywania" na przystankach był znacznie krótszy - od dwóch do pięciu minut, zależnie od tego ile energii zostało zużyte (czyli o ile zmniejszyła sie prędkość obrotowa koła). Energia elektryczna potrzebna do rozpędzania koła dostarczana była przez potrójny pantograf umieszczony na dachu pojazdu. Zasilanie odbywało się napięciem 500 V. Cały pojazd ważył 11,7 tony. Długość wynosiła 10,7 metra, szerokość 2,4 metra, a wysokość 3,2 metra. Gyrobus mógł pomieścić 70-ciu pasażerów, z czego 35-ciu na miejscach siedzących.
Obecność tak dużej wirującej masy w pojeździe miała dwa znaczne efekty uboczne. Działała ona jak żyroskop (stąd z resztą nazwa), dzięki czemu mocno stabilizowała autobus sprawiając że jazda nim była bardzo komfortowa. Niestety efekt żyroskopowy powodował trudności przy skręcaniu. Drugim problemem były awarie łożysk koła zamachowego.
Żyrobusy były używane w ograniczonych ilościach w różnych miastach w Szwajcarii, Belgii i Kongo Belgijskim.
Obecnie istnieje tylko jeden pojazd tego typu,- starannie odrestaurowany wystawiony został we Flamandzkim Muzeum Tramwajów i Autobusów w Antwerpii.
#technologia #motoryzacja #szwajcaria
W latach czterdziestych przed szwajcarskim inżynierami stało trudne wyzwanie. Mieli skonstruować bezemisyjny pojazd komunikacji publicznej. Trasa jego przejazdu nie miała mieć ograniczeń w postaci przewodów trakcyjnych i torów.
W roku 1944 Bjarne Storsand, główny inżynier w fabryce Oerlikon stwierdził, że akumulatory elektryczne mają zbyt małą pojemnosć i długo się ładują. Zapadła decyzja, że pojazd będzie posiadał „akumulator” gromadzący energię mechaniczną.
Żyrobus napędzany był silnikiem elektrycznym, który zasilany był prądem z generatora. Generatorem tym było wirujące koło zamachowe połączone z silnikiem elektrycznym. Miało 160 cm średnicy i ważyło 1,5 tony. Wykonano je z kutej stali chromowo-niklowo-molibdenowej. Umieszczone zostało w szczelnej komorze wypełnionej wodorem pod bardzo niskim ciśnieniem. Pozwalało to na znaczne obniżenie oporów, dzięki czemu koło mogło się kręcić dłużej. Podłączony silnik rozpędzał je do 3000 obrotów na minutę (niektóre źródła mówią o 2850 obr./min.)a potem służył jako generator.
By osiągnać wymaganą prędkość obrotową od startu zatrzymanego, potrzebne było 40 minut. Czas "doładowywania" na przystankach był znacznie krótszy - od dwóch do pięciu minut, zależnie od tego ile energii zostało zużyte (czyli o ile zmniejszyła sie prędkość obrotowa koła). Energia elektryczna potrzebna do rozpędzania koła dostarczana była przez potrójny pantograf umieszczony na dachu pojazdu. Zasilanie odbywało się napięciem 500 V. Cały pojazd ważył 11,7 tony. Długość wynosiła 10,7 metra, szerokość 2,4 metra, a wysokość 3,2 metra. Gyrobus mógł pomieścić 70-ciu pasażerów, z czego 35-ciu na miejscach siedzących.
Obecność tak dużej wirującej masy w pojeździe miała dwa znaczne efekty uboczne. Działała ona jak żyroskop (stąd z resztą nazwa), dzięki czemu mocno stabilizowała autobus sprawiając że jazda nim była bardzo komfortowa. Niestety efekt żyroskopowy powodował trudności przy skręcaniu. Drugim problemem były awarie łożysk koła zamachowego.
Żyrobusy były używane w ograniczonych ilościach w różnych miastach w Szwajcarii, Belgii i Kongo Belgijskim.
Obecnie istnieje tylko jeden pojazd tego typu,- starannie odrestaurowany wystawiony został we Flamandzkim Muzeum Tramwajów i Autobusów w Antwerpii.
#technologia #motoryzacja #szwajcaria
12
Słoneczne lustra Rjukan
Rjukan to małe miasteczko w gminie Telemark w Norwegii. Położone na dnie głębokiej doliny u podnóża góry Gaustatoppen. Strome zbocza okolicznych gór całkowicie zasłaniały promienie słoneczne pozostawiając od września do marca miejscowość w ciągłym cieniu.
Wszystko zmienio się w 2013 roku gdy na zboczu góry zainstalowano trzy duże lustra zwane „Solspeil”.
Znajdujące się na wysokości 450 m, kontrolowane przez komputery, śledzą ruch słońca i zmieniając swoje położenie co 10 sekund, oświetlają około 600 m² rynku.
Plan oświetlenia Rjukan został po raz pierwszy opracowany 100 lat temu przez założyciela miasta Sama Eyde, który założył tam fabrykę nawozów. Rjukan został wybrany ponieważ znajdował się w pobliżu 104-metrowego wodospadu, który zapewniał łatwy sposób wytwarzania dużych ilości energii elektrycznej.
Ze względu na ówczesny brak odpowiedniej technologii Eyde nie zrealizował swojego pomysłu. Zamiast tego w1928 roku jego firma zapłaciła za budowę gondoli w której mieszkańcy mogli za niewielką opłatą wjechać na wysokość około pięciuset metrów i cieszyć się słońcem. Ta gondola nazywa się Krossobanen i działa do dziś, przewożąc co roku tysiące ludzi w górę.
Pomysł rozświetlenia Rjukan został wskrzeszony w 2005 roku przez Martina Andersena, artystę i mieszkańca miasta. Andersen dowiedział się o częściowo zadaszonym stadionie sportowym w Arizonie, na którym z powodzeniem używano małych luster aby rosła tam trawa. Dowiedział się również, w jaki sposób heliostat był wykorzystywany do odbijania skoncentrowanych wiązek światła słonecznego do ogrzewania turbin parowych w celu produkcji energii elektrycznej.
Andersen namówił ratusz na częściowe pokrycie inwestycji. Dzięki temu, sponsorom prywatnym i pieniądzom przekazanym przez Norsk Hydro (firmę założoną przez Sama Eyde'a),Andersen zebrał 5 milionów koron norweskich, co pozwoliło miastu na zrealizowanie projektu.
#norwegia #ciekawostki #technologia
Rjukan to małe miasteczko w gminie Telemark w Norwegii. Położone na dnie głębokiej doliny u podnóża góry Gaustatoppen. Strome zbocza okolicznych gór całkowicie zasłaniały promienie słoneczne pozostawiając od września do marca miejscowość w ciągłym cieniu.
Wszystko zmienio się w 2013 roku gdy na zboczu góry zainstalowano trzy duże lustra zwane „Solspeil”.
Znajdujące się na wysokości 450 m, kontrolowane przez komputery, śledzą ruch słońca i zmieniając swoje położenie co 10 sekund, oświetlają około 600 m² rynku.
Plan oświetlenia Rjukan został po raz pierwszy opracowany 100 lat temu przez założyciela miasta Sama Eyde, który założył tam fabrykę nawozów. Rjukan został wybrany ponieważ znajdował się w pobliżu 104-metrowego wodospadu, który zapewniał łatwy sposób wytwarzania dużych ilości energii elektrycznej.
Ze względu na ówczesny brak odpowiedniej technologii Eyde nie zrealizował swojego pomysłu. Zamiast tego w1928 roku jego firma zapłaciła za budowę gondoli w której mieszkańcy mogli za niewielką opłatą wjechać na wysokość około pięciuset metrów i cieszyć się słońcem. Ta gondola nazywa się Krossobanen i działa do dziś, przewożąc co roku tysiące ludzi w górę.
Pomysł rozświetlenia Rjukan został wskrzeszony w 2005 roku przez Martina Andersena, artystę i mieszkańca miasta. Andersen dowiedział się o częściowo zadaszonym stadionie sportowym w Arizonie, na którym z powodzeniem używano małych luster aby rosła tam trawa. Dowiedział się również, w jaki sposób heliostat był wykorzystywany do odbijania skoncentrowanych wiązek światła słonecznego do ogrzewania turbin parowych w celu produkcji energii elektrycznej.
Andersen namówił ratusz na częściowe pokrycie inwestycji. Dzięki temu, sponsorom prywatnym i pieniądzom przekazanym przez Norsk Hydro (firmę założoną przez Sama Eyde'a),Andersen zebrał 5 milionów koron norweskich, co pozwoliło miastu na zrealizowanie projektu.
#norwegia #ciekawostki #technologia
14
Lokomotywy napędzane śmigłem.
Aerowagon
Pierwszą lokomotywą o napędzie śmigłowym był Aerowagon zaprojektowany przez radzieckiego inżyniera Waleriana Abakowskiego w 1917 roku. Był w stanie osiągnąć prędkość do 140 kilometrów na godzinę. 24 lipca 1921 r. podczas podróży z Tuły do Moskwy Aerowagon wykoleił się z dużą prędkością. Zginęło siedmiu z 22 pasażerów. Wśród zmarłych był Walerian Abakowski.
Schienenzeppelin
Osiem lat po tragicznym wypadku niemiecki inżynier lotniczy Franz Kruckenberg zaprojektował lokomotywę z napędem śmigłowym, zwaną Schienenzeppelin lub zeppelinem kolejowym ponieważ przypominał sterowiec. Z tyłu znajdowało się duże śmigło, które pchało pojazd do niespotykanych dotąd prędkości. Schienenzeppelin nadal jest rekordzistą najszybszego pojazdu szynowego z napędem śmigłowym.
Napędzany dwoma silnikami BMW VI regularnie przekraczał prędkość 200 km/h z rekordem 230 km/h ustanowionym w 1931 r. którego nie pokonał żaden inny pojazd szynowy aż do 1954 r. Pojazd nadal utrzymuje rekord prędkości na lądzie dla pojazdu szynowego napędzanego benzyną.
Schienenzeppelin został sprzedany Deutsche Reichsbahn (Niemiecka Kolej Cesarska) w 1934 r. Pięć lat później, kiedy Niemcy toczyły wojnę został zezłomowany, a jego materiały ponownie wykorzystane przez wojsko.
Bennie Railplane
W tym samym czasie gdy Valerian Abakovsky eksperymentował z Aerowagonem, szkocki inżynier George Bennie rozpoczął prace nad swoją wersją hybrydy kolejowo-samolotowej. W latach 1929-1930 zbudował prototyp podwieszanej lokomotywy na próbnym odcinku w Milngavie. Pomimo zainteresowania okazywanego na całym świecie, Bennie nie mógł uzyskać wsparcia finansowego, którego potrzebował do opracowania swojego rewolucyjnego systemu transportowego. W 1937 Bennie zbankrutował, ponieważ większość prac sfinansował z własnej kieszeni.
#pociagi #fotohistoria #technologia #kolej #ciekawostki
Aerowagon
Pierwszą lokomotywą o napędzie śmigłowym był Aerowagon zaprojektowany przez radzieckiego inżyniera Waleriana Abakowskiego w 1917 roku. Był w stanie osiągnąć prędkość do 140 kilometrów na godzinę. 24 lipca 1921 r. podczas podróży z Tuły do Moskwy Aerowagon wykoleił się z dużą prędkością. Zginęło siedmiu z 22 pasażerów. Wśród zmarłych był Walerian Abakowski.
Schienenzeppelin
Osiem lat po tragicznym wypadku niemiecki inżynier lotniczy Franz Kruckenberg zaprojektował lokomotywę z napędem śmigłowym, zwaną Schienenzeppelin lub zeppelinem kolejowym ponieważ przypominał sterowiec. Z tyłu znajdowało się duże śmigło, które pchało pojazd do niespotykanych dotąd prędkości. Schienenzeppelin nadal jest rekordzistą najszybszego pojazdu szynowego z napędem śmigłowym.
Napędzany dwoma silnikami BMW VI regularnie przekraczał prędkość 200 km/h z rekordem 230 km/h ustanowionym w 1931 r. którego nie pokonał żaden inny pojazd szynowy aż do 1954 r. Pojazd nadal utrzymuje rekord prędkości na lądzie dla pojazdu szynowego napędzanego benzyną.
Schienenzeppelin został sprzedany Deutsche Reichsbahn (Niemiecka Kolej Cesarska) w 1934 r. Pięć lat później, kiedy Niemcy toczyły wojnę został zezłomowany, a jego materiały ponownie wykorzystane przez wojsko.
Bennie Railplane
W tym samym czasie gdy Valerian Abakovsky eksperymentował z Aerowagonem, szkocki inżynier George Bennie rozpoczął prace nad swoją wersją hybrydy kolejowo-samolotowej. W latach 1929-1930 zbudował prototyp podwieszanej lokomotywy na próbnym odcinku w Milngavie. Pomimo zainteresowania okazywanego na całym świecie, Bennie nie mógł uzyskać wsparcia finansowego, którego potrzebował do opracowania swojego rewolucyjnego systemu transportowego. W 1937 Bennie zbankrutował, ponieważ większość prac sfinansował z własnej kieszeni.
#pociagi #fotohistoria #technologia #kolej #ciekawostki
14
Jak oszukują na dyskach ssd, poprzez podmianę elementów w tych "samych modelach' różnych serii #engyoutube.com
Oczywiście wiąże się to ze zmniejszeniem wydajności, m.in ADATA, Kingstone, PNY:
https://youtu.be/K07sEM6y4Uc
#pcmasterrace #technologia #komputery #it #eng
https://youtu.be/K07sEM6y4Uc
#pcmasterrace #technologia #komputery #it #eng
7
Restauracja 100 letniego imadła fraktalnego.youtube.com
Piękne imadło fraktalne. Już takich nie robią.
https://youtu.be/QBeOgGt_oWU
#ciekawostki #historia #technologia #hydepark #diy #imadło #fraktale
https://youtu.be/QBeOgGt_oWU
#ciekawostki #historia #technologia #hydepark #diy #imadło #fraktale
6
Samolot który miał być okrętem podwodnym - szalone pomysły inżynierii.youtube.com
Convair zanurzający się hydroplan.
W 1962r. marynarka USA miała problem z sowieckimi okrętami podwodnymi. Nieznane zagrożenia pod powierzchnią morza, które stały się nuklearne.
Przyszły samolot musiał być w stanie szybko znajdować okręty podwodne, śledzić je nad oceanem, by następnie polować na nie w ich własnym środowisku - pod wodą.
Łodzie do polowania na inne łodzie podwodne były skuteczne, wiek silników odrzutowych zapewniał dodatkowe możliwości, które nie zostały jeszcze zbadane. Samolot, z jego zdolnością do szybkiego przelatywania nad rozległymi obszarami oceanu, był pomysłem branym pod uwagę, na łowcę-zabójcę łodzi podwodnych.
Amerykańska marynarka wojenna zleciła cztery różne badania nad samolotami szturmowymi do atakowania okrętów podwodnych, a zwycięzca otrzymał grant w wysokości 36 000 USD na dalsze badania (w przeliczeniu na obecną walutę 315 000$ w 2021)
Nazwano go hydroplanem "Convair and General Electric high-density seaplane".
Samolot miał posiadać 15,39 m długości i rozpiętość skrzydeł 11,88 m.
Miał mieć trzy silniki turboodrzutowe, które byłyby wodoodporne i miały zdolność uszczelniania pod wodą. Wyposażony w chowaną hydro-nartę, która rozkładałby się do startu i lądowania, oraz w małe śmigło na spodzie ogona, które pozwalałoby mu poruszać się pod wodą.
Przewidywany zasięg samolotu 926 kilometrów w powietrzu, i znacznie krótszy, zaledwie 100 kilometrów pod wodą.
Prędkość max. 417 km/h a więc miał nie być tak szybki jak samolot odrzutowy, mimo że miał trzy silniki. Pod wodą mógłby poruszać się tylko z prędkością 5 węzłów, (9,26 km/h) za to przez 10 h - przed powrotem do bazy.
Projekt został zaprezentowany publicznie w 1975 roku przez Convair i General Electric. Pracowano nad nim przez około sześć miesięcy, we współpracy z instytutem aeronautyki i kosmonautyki oraz amerykańskim departamentem broni.
Wydaje się jednak, że projekt zatonął w tym miejscu i nie posunął się do przodu, poza kilkoma testami.
Trzeba jednak przyznać. Pomysł samolotu, który może zanurkować jak samochód Jamesa Bonda, a potem wystartować, jakby nic się nie stało, jest niesamowitym pomysłem.
https://youtu.be/t9t_wFk0r_k
#historia #ciekawostki #lotnictwo #technologia #wojsko #inzynieria
W 1962r. marynarka USA miała problem z sowieckimi okrętami podwodnymi. Nieznane zagrożenia pod powierzchnią morza, które stały się nuklearne.
Przyszły samolot musiał być w stanie szybko znajdować okręty podwodne, śledzić je nad oceanem, by następnie polować na nie w ich własnym środowisku - pod wodą.
Łodzie do polowania na inne łodzie podwodne były skuteczne, wiek silników odrzutowych zapewniał dodatkowe możliwości, które nie zostały jeszcze zbadane. Samolot, z jego zdolnością do szybkiego przelatywania nad rozległymi obszarami oceanu, był pomysłem branym pod uwagę, na łowcę-zabójcę łodzi podwodnych.
Amerykańska marynarka wojenna zleciła cztery różne badania nad samolotami szturmowymi do atakowania okrętów podwodnych, a zwycięzca otrzymał grant w wysokości 36 000 USD na dalsze badania (w przeliczeniu na obecną walutę 315 000$ w 2021)
Nazwano go hydroplanem "Convair and General Electric high-density seaplane".
Samolot miał posiadać 15,39 m długości i rozpiętość skrzydeł 11,88 m.
Miał mieć trzy silniki turboodrzutowe, które byłyby wodoodporne i miały zdolność uszczelniania pod wodą. Wyposażony w chowaną hydro-nartę, która rozkładałby się do startu i lądowania, oraz w małe śmigło na spodzie ogona, które pozwalałoby mu poruszać się pod wodą.
Przewidywany zasięg samolotu 926 kilometrów w powietrzu, i znacznie krótszy, zaledwie 100 kilometrów pod wodą.
Prędkość max. 417 km/h a więc miał nie być tak szybki jak samolot odrzutowy, mimo że miał trzy silniki. Pod wodą mógłby poruszać się tylko z prędkością 5 węzłów, (9,26 km/h) za to przez 10 h - przed powrotem do bazy.
Projekt został zaprezentowany publicznie w 1975 roku przez Convair i General Electric. Pracowano nad nim przez około sześć miesięcy, we współpracy z instytutem aeronautyki i kosmonautyki oraz amerykańskim departamentem broni.
Wydaje się jednak, że projekt zatonął w tym miejscu i nie posunął się do przodu, poza kilkoma testami.
Trzeba jednak przyznać. Pomysł samolotu, który może zanurkować jak samochód Jamesa Bonda, a potem wystartować, jakby nic się nie stało, jest niesamowitym pomysłem.
https://youtu.be/t9t_wFk0r_k
#historia #ciekawostki #lotnictwo #technologia #wojsko #inzynieria
7
Ciekawa stronka o dziwnych patentach armii amerykańskiej. Jakoś tak jak spuścizna po Tesli?bigthink.com
Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych kontroluje patenty na niektóre futurystyczne i dziwaczne technologie, z których niektóre, nazwane „patentami UFO”, wyszły niedawno na jaw. Na szczególną uwagę zasługują wynalazki nieco tajemniczego doktora Salvatore Cezara Paisa, którego technika twierdzi, że jest w stanie „zaprojektować rzeczywistość”. Jego lista wysoce ambitnych, granicznych projektów science-fiction przeznaczonych do użytku przez rząd USA obejmuje generatory fal grawitacyjnych i kompaktowe reaktory termojądrowe po hybrydowe statki kosmiczno-kosmiczne nowej generacji z rewolucyjnymi systemami napędowymi i nie tylko.
https://bigthink.com/surprising-science/us-navy-inventions-change-reality?rebelltitem=1#rebelltitem1 #ciekawostki #nauka #technologia
https://bigthink.com/surprising-science/us-navy-inventions-change-reality?rebelltitem=1#rebelltitem1 #ciekawostki #nauka #technologia
5
Vivaldi - przeglądarka twórców starej, dobrej Operybenchmark.pl
benchmark.pl: Vivaldi uwolni cię od gigantów.
https://www.benchmark.pl/aktualnosci/vivaldi-uwolni-cie-od-gigantow.html #ciekawostki #it #komputery #positive #technologia
https://www.benchmark.pl/aktualnosci/vivaldi-uwolni-cie-od-gigantow.html #ciekawostki #it #komputery #positive #technologia
11
Akumulator - Samolot RCyoutube.com
Czy kiedykolwiek słyszeliście o czymś takim jak samolot RC? To urządzenie zdalnie sterowane, dzięki któremu jesteśmy w stanie "wzbić się" w przestworza. W tym odcinku dowiecie się jak prawidło wymienić końcówki, czyli tzw. konektory od akumulatora jednego z modelów, dowiadując się tym samym, nieco o jego historii powstania. Oglądajcie.
https://www.youtube.com/watch?v=zdCAoRqeIXs
#zainteresowania #technologia #samoloty #nauka #hobby #modelarstwo
https://www.youtube.com/watch?v=zdCAoRqeIXs
#zainteresowania #technologia #samoloty #nauka #hobby #modelarstwo
5
Piekło perfekcjonistów. Mechanizm zegarka wykonany na tokarce. [DIY]youtube.com
Sprawne rączki pana, wykonują z pomocą tokarki drobne elementy pod nietypowy mechanizm.
Zegarmistrzowie są na niego wściekli.
Poznaj jego sukces.
https://youtu.be/Wo5Hod6U4Vo
#diy #ciekawostki #inżynieria #technologia
Zegarmistrzowie są na niego wściekli.
Poznaj jego sukces.
https://youtu.be/Wo5Hod6U4Vo
#diy #ciekawostki #inżynieria #technologia
6