W ramach cyklu poruszającego zagadnienia związane z magią, okultyzmem i ludźmi je praktykującymi (tag #occulto) przedstawiam serię wpisów prezentujący życie magiczne starożytnych cywilizacji. W miniblogu zostanie krótko opisany stosunek do magii, takich ludów jak: mieszkańcy Mezopotamii, Egipcjanie, Żydzi, Persowie, Grecy, Rzymianie, Chińczycy, Japończycy, Hindusi i Majowie. Zapraszam do lektury pierwszej części opowiadającej o starożytnej Mezopotamii.

Część I- ludy starożytnej Mezopotamii

Można powiedzie, że właściwe wszystkie ludy, które narodziły się i rozwijały się w obrębie systemu rzecznego Tygrysu i Eufratu (współczesny Irak) żyły w świecie praktyk magicznych. Sumerowie, Asyryjczycy i Babilończycy szukali pomocy u egzorcystów i wróżbitów, aby uzyskać ochronę przed nadprzyrodzonymi bytami i złymi mocami. Już od czasów Sumerów założycieli pierwszych miast do Babilończyków 3000 lat później, Mezopotamia była krainą pełną magii, która stała się częścią życia codziennego.

Poza oficjalnym panteonem bogów i bogiń, wśród których najbardziej znanymi współczesnej nauce są chociażby: Enlil - asyryjski bóg nieba, czy Ea - bóg mądrości, znajdowała się cała gama większych i mniejszych demonów. Lamashtu - zagrażający ciężarnym kobietom, Namataru - demon zarazy. Wszystkie te nadnaturalne istoty utożsamiano z występowaniem zjawisk przyrodniczych takich jak: powodzie, burze, pioruny, czy również choroby zakaźne. Zjawiska te nie był jeszcze naukowo rozumiane, dlatego też ludzie na wszystkich poziomach społeczeństwa preferowali nadprzyrodzone wyjaśnienia.

Wierzono, że katastrofy były powodowane przez mamitu (klątwy) rzucane przez czarownice, czy też przez przestępców, którzy czasem nieświadomie występowali przeciwko bogom lub przez nieumyślne ignorowanie boskich znaków. Królowie chronili się przed tymi zjawiskami, konsultując się z kapłanami, w szczególności ashipu (egzorcyści) którzy wykonywali magiczne rytuały oraz baru, którzy interpretowali znaki. Archiwa pałacowe były zaopatrzone w kolekcje glinianych tabliczek klinowych, zawierających ochronne zaklęcia i znaki. Ogromne ich ilości zostały odzyskane z biblioteki pałacowej asyryjskiego króla Aszurbanipala. Zwykli ludzie również korzystali z usług ashiputo, którzy rzucali zaklęcia ochronne, używali amuletów oraz zaczarowanych figurek, aby przepędzić złe duchy.

#historia #religia #sztuka #rzezba #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #magia #occulto

Fotografia nr 1

Przedstawienie pełnej magii i tajemnicy postaci, czasami nazywanej "Królową Nocy" z Babilonu. Ze skrzydłami i szponami, otoczona przez sowy może być utożsamiana z Lamiami - żeńskimi demonami dręczącymi ciężarne kobiety oraz porywającymi ich potomstwo.



Fotografia nr 2

Tablica przedstawiająca Pazuzu- króla demonów wiatru i władcę południowo-zachodnich wiatrów z pustyni, które przynosiły głód i szarańczę. Tablica została stworzona w celach ochronnych przed innym demonem Lamashtu. U dołu tabliczki widać Pazuzu, który tryumfuje nad swoim adwersarzem, nad nimi zaś możemy zobaczyć bóstwa opiekuńcze o głowach lwów tworzących procesje.



Fotografia nr 3

Jedna z tablic Maqlû- współcześnie najbardziej znany przykład praktykowania magii w Mezopotamii. Seria tablic kamiennych zawierające akadyjskie zaklęcia ochronne przeciw rzucanym przez wiedźmy czarom i urokom. Przykładowy fragment (tylko urywki) zaklęcia pochodzący z takiej tablicy:

„Niech twe zaklęcie nie zamknie się we mnie, niech twoje słowa mnie nie pokonają.

Wiedźma i czarodziejka siedzi w cieniu za stosem cegieł,

Ona siedzi tam, praktykując czary przeciwko mnie. Przeciwko mnie, tworzy figurki.

Niech twe zaklęcie się do mnie nie zbliża, niech twoje słowa mnie nie pokonają.”



Fotografia nr 4

Mezopotamska tradycyjna magiczna miska, zawierająca zaklęcia w j. aramejskim, przedstawiająca demona w centrum (prawdopodobnie z V w n.e.). Takie misy często zakopywano w rogach domostw w celu ochrony przed złymi duchami.

Córki nocy, czyli o czarownicach słów kilka- Część Trzecia [Dziedzictwo wiedźm]

Linki do poprzednich dwóch części:

Część I http://lurker.land/post/ehwt7ycmaahv

Część II http://lurker.land/post/6cahhpld6o3v

Od początków XVIII wieku, kiedy to rodziły się nowe prądy myślowe takie jak Oświecenie, polowania na czarownice zaczęły zanikać. Wśród osób świeckich pojawiły się nowe trendy o jasnych zabarwieniach antyfeudalnych, antyautorytarnych i również laickich. Sama idea prześladowań czarownic stała się mocno kwestionowana wśród wyższych warstw społecznych. Zaś dodatkowo blade promienie oświecenia nieśmiało i pomału w ciągu najbliższych stu lat przebijały się do społeczności małomiejskiej i wiejskiej. Nowy los oczekiwał na wiedźmy w nadchodzącym XIX wieku. Pojawienie się ruchu sufrażystek, a także nurtu romantyzmu w literaturze pięknej spowodowały, że obraz czarownicy zdobywał coraz więcej sympatii i współczucia. Twórcy tamtego okresu inspirowani starożytną mitologią, legendami arturiańskimi oraz samymi naukami tajemnymi pobudzali wyobraźnie tłumów na nowo formując romantyczne obrazy i idee, które od tego czasu zaczęły towarzyszyć czarownicom.

Zmierzając do czasów współczesnych należy wspomnieć lata 60’ i 70’ XX wieku. To właśnie w tym okresie czarownica ostatecznie rozkwitła w postać męczennika dla działaczy feministycznych. Podobnie zresztą jak dla Wiccan i innych grupy neopogańskich pragnących odzyskać boską kobiecość w swej religijności i duchowości. Obecnie w XXI wieku postać czarownicy możemy zaobserwować w wielu wyrazach sztuki, kultury czy mody. Znajdziemy ją podczas różnych protestów, na wiecach, w telewizji i w Internecie. Czarownice w sensie symbolicznym pojawiają się również w wiadomościach za każdym razem, gdy jakiś polityk mówi o „polowaniach na czarownice”. Postać wiedźm tak mocno wrosła w naszą kulturę, że stała się jej nierozłącznym elementem, co doskonale podsumowuje jej dziedzictwo.

Jednakowo prawie 200 lat po zaprzestaniu prześladowań wiedźm, są na świecie nieliczne miejsce, gdzie praktyki znane nam z książek, filmów, czy gier wideo dalej są kontynuowane. Jest dziś niewiele krajów, w których kobiety są w pewien sposób traktowane jako kozioł ofiarny dla społeczeństwa, przypisującego im praktyki znane z poprzednich części tego minibloga. Mimo, że polowania na czarownice prawdopodobnie nigdy się nie zakończą, to też sama czarownica nie odejdzie w niebyt. Echo tej postaci już chyba na zawsze przypominać nam będzie o naszych najgłębszych, najbardziej skrytych w podświadomości pragnieniach i lękach.

#historia #ciekawostki #sztuka #obraz #fotografia #magia #occulto

Fotografia nr 1 (autor: Louis Chalon, tytuł: Kirke, Francja, 1888 rok)

Kirke siedząca na tronie znajdującym się nad stawem z lotosem. Swoją magiczną różdżką rozświetla (córka Heliosa) ciemności wokół złotych posągów. Na pierwszym planie załoga Odyseusza podstępnie zmieniona przez Kirke w świnie. Autor preferował sceny mitologiczne, które umieszczał w umiejętnie zaaranżowanych pejzażach.



Fotografia nr 2 (autor: Terence Spencer, tytuł: Pani Eleanor Bone praktykuje czary, Anglia, 1964 rok)

Elonor Bone to wybitna postać w historii Wiccan. Bone używa rytualnych przedmiotów magicznych stojąc przed obrazem egipskiej bogini Izydy. W XX wieku nastąpił rozkwit neopogaństwa powstawały nowe kultu silnie nawiązujące do kobiecości i mistycyzm z nią związanego.



Fotografia nr 3 (reżyser: Eiichi Yamamoto, Belladonna smutku, Hiszpania, 1973 rok)

Niezwykle plastyczny i psychodeliczny film japońskiego reżysera. Film opowiada o dziewczynie, która używa czarnej magii, aby dokonać zemsty na mieszkańcach miasta, którzy ją dręczyli. Dobry przykład przedstawienia czarownicy w sztuce filmowej, współcześnie czarownice w filmie spotkamy od muzykalia przez dramaty obyczajowe po super produkcje ze stajni DC Comics czy Marvela.



Fotografia nr 4 (autor: Glyn Smyth, tytuł: Savage Mistress, Irlandia Północna, 2013 rok)

Obraz prezentujący współczesną czarownicę w jednym ręku balansująca symbolem księżyca a w drugim dzierżąca odwrócony krzyż na łańcuszku. Jej spływające w dół włosy opierają się na symbolach alchemicznych ołowiu- metalu utożsamianego z transformacją i odkupieniem.



Fotografia nr 5 (autor: Fay Avnisan Nowitz, pseud. Nyxturna, tytuł: Rytuał, Stany Zjednoczone, 2018 rok )

Seria zdjęć Nowitz reinterpretuje takie zagadnienia jak magia czy seksualność w kontekście filmów, czasopism, literatury okultystycznej i samej pop-kultury. Rekwizyty ręcznie wykonywane i malowane przez artystkę mają dopełniać postać modelki Carol Naisangi pozującej do zdjęć. Za stylizację modelki odpowiada makijażystka Arpita Brahmbhatt. W zdjęciach tej serii można wyczuć współczesny trend querrowy.



Fotografia nr 6 (autor: Caroline Tully, tytuł: Wiedźma w swoim domu w Melbourne, Australia, 2005 rok)

Czarownica z Melbourne w Australii wykonuje rytuały w domu po obaleniu ponad 200-letniej ustawy zakazującej stosowania wszelkiego rodzaju czarów, magii, czarowania lub zaklinania.

Córki nocy, czyli o czarownicach słów kilka- Część Pierwsza [Wstęp]

Czarownica jest zarówno archetypem mającym swe korzenie w starożytności a jednocześnie jej tożsamość ma całkiem współczesne pochodzenie. Wykuta pierwotnie w synkretycznym kociołku chrześcijaństwa i pogaństwa, fikcji, mitu i historii nie ostaje się prostym definicjom. Pojawia się we wszystkich kulturach, wszędzie zaś przybiera rozmaite szaty. Jej charakter przechodzi przez różne sfery od dobra do zła oraz tego co pomiędzy nimi.

Czarownice obdarzone zmiennym urokiem przetrwały do czasów współczesnych jako ikony popkultury. Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy są liczne historie opowiadające o ich prześladowaniach w zeszłych wiekach. To właśnie dziedzictwo polowań na czarownice po części dyktuje nam jak dziś rozumiemy ich postać.

Pojawiają się one w źródłach pisanych od zaraniu dziejów, w postrzeganiu kultury zachodniej po raz pierwszy w dziełach autorów greckich, hebrajskich i rzymskich. Kobiety te używały magii do obcowania z zmarłymi, warzyły magiczne wywary i preparowały zioła, parały się również wróżeniem i przepowiadaniem przyszłości. Budziły one respekt i strach, często były wyjątkami w swoich społecznościach, choć nie do końca wyrzutkami jak później twierdzili chrześcijańscy autorzy. Dopiero wraz z nastaniem chrześcijaństwa w Europie w pierwszym tysiącleciu naszej ery, zła czarownica świata zachodniego zaczęła się materializować.

#historia #ciekawostki #sztuka #kultura #occulto

Obraz nr 1 (autor: Edmond Van Hove, tytuł: Naukowcy poszukujący znamienia na ciele kobiety, Belgia, 1888 rok)

Wierzono, że jest to naznaczenie przez diabła, "znamię czarownicy" było używany jako dowód w procesie przeciwko domniemanej czarownicy.



Obraz nr 2 (autor: Albrecht Dürer, tytuł: Cztery wiedźmy, Niemcy, 1497 rok)

Cztery czarownice spotykające się w tajemnicy, podczas gdy demon czai się w rogu. Jeden z najwcześniejszych, przedrenesansowych przykładów czarownic pojawiających się nago w sztuce. Grawerunek nawiązuje do Hekate, patronki czarów.



Obraz nr 3 (autor: Kunz Waldeck-Meyer, tytuł: Wiedźma z Endor, Niemcy, 1900 rok)

Mroczne przedstawienie wywołania ducha proroka-sędziego Izraela Samuela. Czarownica ekscytuje się strachem króla Saula na widok zjawy proroka. Władca chciał wywołać ducha, aby ten przepowiedział mu wynik nadchodzącej bitwy z Filistynami.



Obraz nr 4 (autor: Hans Baldung, tytuł: Sabat Czarownic, Niemcy, 1510 rok)

Drzeworyt niemieckiego artysty, ucznia Albrechta Dürera. Jedno z przedstawień sabatu czarownic, przedstawiające w demonicznym świetle wiedźmy i ich demoniczne praktyki takie jak jazda na grzebiecie kozła (symbol diabła) czy warzenie trucizn.

Kolejny wpis z serii o okultyzmie dedykuję takim religiom jak voodoo i hoodoo. W naszym kraju znanymi przede wszystkim z amerykańskiej pop kultury. Zapraszam do krótkiej lektury wraz z kilkoma ciekawymi fotografiami prezentującymi różne aspekty tych wierzeń.

W obecnych czasach voodoo najczęściej kojarzy się z bagnistymi obszarami stanu Luizjana, Nowym Orleanem i Karaibami. Początków tej synkretycznej religii należy doszukiwać się za oceanem w Afryce Zachodniej pod pierwotną nazwą vodun. W rzeczywistości można wskazać kilka różnic między luizjańskimi a haitańskimi kultami voodoo.

Voodoo w Luizjanie i na Haiti

Gałąź luizjańska kładzie duży nacisk na magiczne amulety zwane gris-gris, które pierwotnie pochodzą od zachodnioafrykańskich amuletów ochronnych, które zwierały święte wersety z Koranu. Z czasem, gdy coraz więcej czarnoskórych niewolników zaczęło pojawiać się na południu Stanów Zjednoczonych. Amulety ewoluowały do obecnie znanej z praktyk voodoo formy i były używane do przeklinania oraz rzucania uroków. Podobnie tzw. „lalki voodoo” są najbardziej kojarzone z luizjańskim odłamem tej religii. Haitańskie voodoo (czasami pisane jako vodou) stało się popularne pod koniec XVIII wieku, kiedy wierzono, że magia Haitańczyków uczyniła ich niezwyciężonymi w walce z Francuzami. Na Haiti voodoo zostało oficjalnie zdelegalizowane do końca XIX wieku na obszarze całego kraju.

Geneza hoodoo na terenie Stanów Zjednoczonych

Pochodzące z delty Missisipi hoodoo łączy wierzenia afrykańskie i rdzennych Amerykanów w jeden magiczny system. Wierzenia te miały dać niewolnikom pewną kontrolę nad ich życiem w skądinąd rozpaczliwych okolicznościach niewoli. W tej religii Bóg jest postrzegany jako mag, który wyczarował świat w sześć dni, podczas gdy Biblia jest uważana za księgę magii a postacie biblijne są tzw. "lekarzami hoodoo”. Szczególnie Mojżesz jest postrzegany jako wielki zaklinacz, czy też mag. Również talizmany są bardzo ważne w praktyce hoodoo, a najważniejszym z nich gwarantującym absolutną ochronę przed złem jest Biblia.

#historia #ciekawostki #kultura #fotografia #occulto

Fotografia nr 1 (Nowy Orlean, Luizjana, czerwiec 1949 roku, z zbioru Bettmann/Corbis Archive)

Na zdjęciu policjant z Nowego Orleanu trzymający w ręku krzyż, który został nabity gwoździami i ozdobiony specjalnymi amuletami. Znaleziony na progu domu pewnej kobiety i noszący imię jej narzeczonego. Został uznany za krzyż voodoo, było to rzucenie pewnego rodzaju klątwy która miała ich rozdzielić.



Fotografia nr 2 (Kuba, Wielkie Antyle, 1 sierpnia 2009 roku, aut. Jan Sochor dla Getty Images)

Kubański wyznawca religii Palo rysuje magiczny symbol na podłodze świątyni w Santiago de Cuba. Symbol ten jest centralnym elementem aktu uwalniania duchowych mocy związanych z ołtarzami świątyni. Palo jest jedną z grup religii synkretycznych w tym voodoo i candomblé, które rozwinęły się wśród niewolników sprowadzanych z Kongo.



Fotografia nr 3 (Nowy Orlean, Luizjana, sklep z akcesoriami okultystycznymi, około 2012 roku)

Sklepik w Dzielnicy Francuskiej w Nowym Orleanie sprzedający wszelkiej maści symbole i fetysze okultystyczne związane z voodoo.



Fotografia nr 4 (Haiti, Wielkie Antyle, lata 2008-2017, z zbioru Myrlande Constant Haitians)

Haitańska ceremonialna flaga vodou, czyli tzw. drapo vodou. Celowo mieni się wieloma kolorami, aby przyciągnąć uwagę duchów Iwa. Każdy kolor we fladze jest wysoce symboliczny i skodyfikowany w oparciu o różne atrybuty Iwa.



Fotografia nr 5 („Queen of Sticks”, Stany Zjednoczone 2020 rok, aut. Katelan V. Foisy, z zbioru The Hoodoo Tarot)

Jedna z kart Tarot będąca efektem współpracy artystki K.V. Foisy oraz pisarki Tayannah Lee McQuillar. Ta seria kart Tarot eksploruje archetypy arkanów przez pryzmat amerykańskich tradycji rootwork i symboliki hoodoo.



Fotografia nr 6 (Togo, Afryka Zachodnia, rok nieznany, z zbioru Godong/UIG)

Kapliczka voodoo w Togoville. Togo jest domem dla jednych z największych na świecie rynków fetyszy i przedmiotów o właściwościach magicznych.

Z okazji Święta Zmartwychwstania Pańskiego życzę siostrom i braciom chrześcijanom (i nie tylko), aby symbol bożego odradzenia był dla nas wszystkich symbolem życia, którego wstydzić się nie będziemy oraz abyśmy przez życie byli w stanie kroczyć godnie.

Poniższy wpis dotyczący innego punktu spojrzenia na życie i męczeńską śmierć Jezusa Chrystusa i nie stanowi o punkcie widzenia autora wpisu. Jest związany z serią o okultyzmie i mówi o suchych faktach spisany na kartach różnych ksiąg, nie jest również częścią dysputy światopoglądowo-religijnej. Zapraszam do zapoznania się jak w nurtach okultystycznych była przedstawiana najważniejsza dla całego chrześcijańskiego świata postać.

Według czterech kanonicznych Ewangelii Yeshua bin Maryam, znany bardziej jako Jezus Chrystus, był synem Boga, narodzonym z żydowskiej panny. Dokonywał on wielu cudów i został de facto założycielem religii chrześcijańskiej, umarł na krzyżu, aby poprzez swą mękę odkupić grzechy całej ludzkości. Ten obraz jest głęboko zakorzeniony w kulturze świata zachodniego. Współcześnie szokiem może być świadomość, że przez wiele stuleci po jego życiu, wielu ludzi w świecie śródziemnomorskim intepretowało postać Jezusa w zupełnie inny sposób.

Literatura żydowska z I w. n.e. nazywała Chrystusa- Jezus ben Pantera oraz opisywała jako nieślubnego syna rzymskiego żołnierza i młodej Żydówki. W młodości udał się do Egiptu jako robotnik i tam pobierał nauki z zakresu magi i mistycyzmu wschodniego, zaś po powrocie do Judei zyskał sobie zwolenników. Historia ta zachowała się w fragmentach dzieła Celsusa pt. „Przeciwko chrześcijanom”.

Wczesnochrześcijańscy pisarze wspominali również o tej wersji, z którą zaciekle musieli się zmagać. Magowie tamtych czasów najwyraźniej podzielali tę opinię. Imię Jezusa pojawia się często na amuletach i w księgach zaklęć jako słowo mocy, które może być użyte do rozkazywania duchom. Zaś najwcześniejsze wizerunki Ukrzyżowania znajdują się na magicznych amuletach otoczonych zaklęciami.

Ta narracja, że Jezus z Nazaretu był żydowskim magiem, którego wyznawcy po śmierci redefiniowali jako Boga stoi u podstaw zaciekłej walki chrześcijaństwa z wszelkie maści nurtami okultystycznymi. W rzeczywistości to przekonanie prawdopodobnie odegrało ważną rolę w strachu i nienawiści z jaką główne nurty chrześcijaństwa od tamtej pory traktują okultyzm.

#historia #ciekawostki #obrazy #occulto

Obraz pt. „Ukrzyżowanie” z 1510 roku pędzla XVI-wiecznego artysty zwanego Mistrzem Zmartwychwstałej Magdaleny (ang. The Master of the Risen Magdalen) w Yale University Art Gallery.

Tematem dzisiejszego postu z serii omawiającej szeroko pojęte praktyki okultystyczne, magiczne i kosmologiczne wybrany został kraj wiśni, samurajów i dziewczyn z kocimi uszami. Poniżej krótki opis skąd w Nipponie wzięły się praktyki magiczne i na czym się skupiały.

W Japonii ezoteryczna kosmologia nosi nazwę onmyōdō i opiera się na chińskiej zasadzie Wu Xing - pięciu elementów, która opisuje ich wzajemne oddziaływania oraz koncepcji ying - yang . Sprowadzona została do Japonii z kontynentalnych Chin na przełomie VI i VII wieku n.e. i z miejsca stała się obiektem kontroli miejscowych rządów, tak aby służyła interesom klasy panującej. Praktykujący tę sztukę nazywani byli onmyōji , zajmowali się wróżeniem jak i walką ze złymi duchami. Do znanych przedstawicieli onmyōji zalicza się Abe no Seimei (921-1005) oraz Kamo Yasunori (917-997). Ostatni z wymienionych ujawnił swój nadnaturalny talent już w wieku dziecięcym, bez żadnych mistycznych treningów był w stanie tropić demony. Emblematem jakim posługiwał się onmyōji był pentagram (znany w Japonii jako gwiazda Seimei), który reprezentował Wu Xing . Mówi się również, że matką owego Seimei’a była kistune - mitologiczna lisica o dziewięciu ogonach.

Centralne miejsce w japońskiej mitologii, religii i magii zajmują kami . Są to bogowie i duchy zamieszkujący praktycznie w każdym środowisku (ziemia, woda, powietrze etc.). Rolę łącznika pomiędzy światami ludzi i duchów pełniła szamanka zwana miko . Analogicznie do znanej z starożytnej Grecji Pytii wpadała w ekstatyczny trans i w sposób mistyczny łączyła obydwie płaszczyzny. Od IX w. praktyki szamańskie w Japonii były represjonowane przez ówczesnych władców obawiających się ich rozprzestrzeniania poza mury świątyń. Praktycznie do XIX w. obrzędy szamańskie zostały w Japonii zdelegalizowane. Mimo tego mitologia i folklor tętniła magicznym życiem, pojawiały się nowe stworzenia, potwory w różnych formach i obrazach a artyści tworzyli coraz to barwniejsze i sugestywne wizerunki owych mitycznych stworów.

#historia #ciekawostki #sztuka #obrazy #kultura #japonia #occulto

Fotografia nr 1 (autor: Utagawa Kuniyasu, tytuł: Przeklinanie kochanka)

Obraz przedstawia księżniczkę o imieniu Iwanaga- postać z mitologii japońskiej. Wykonuje ona magiczny zabieg zwany ushi no toki mairi (tzn. wizyta w sanktuarium godziny wołu). Odprawiany rytuału ma spowodować uśmiercenie niewiernego kochanka. Aby tego dokonać kobieta noszącą żelazną koronę nabijaną świecami musi co noc przez siedem dni dokładnie o godzinie drugiej rano (godzina wołu) odwiedzać świątynie. W celu wbicia gwoździ w drzewo i odprawienia modłów o rychłą śmierć niewiernego mężczyzny.



Fotografia nr 2 (autor: Utagawa Kuniyasu, tytuł: Tenjiku Tokubei jeżdżący na wielkiej ropusze)

Jedno z przedstawień siedemnastowiecznego japońskiego maga i podróżnika Tenjiku Tokubei. Magicznym wierzchowcem bohatera staje się ogromna ropucha. Widać również, że mityczny heros kreśli w powietrzu palcami tajemne znaki, być może skupiające moc któregoś z żywiołów.



Fotografia nr 3 (autor: Hokusai Katsushik, tytuł: Kobieta odprawiająca rytuał przeklinania)

Przedstawienie rytuału opisanego w fotografii nr 1 okiem innego artysty. Kobieta nosząca żelazną koronę z trzema świecami przywołuje demoniczne stworzenie w ramach rytuału przeklinania niewiernego kochanka.



Fotografia nr 4 (autor: Utagawa Kuniyasu, tytuł: Tenjiku Tokubei walczy z podwodnym demonem kappa w wodach rzeki Tamura)

Obraz przedstawia podwodne zmagania ludzkiego bohatera z wodnym demonem zwanym kappa. W pewnym przybliżeniu wspomniany demon japoński odpowiada charakterem i miejscem bytowania naszym słowiańskim topielcom, utopcom czy też wirnikom.

W trzecim wpisie omawiającym tematy związane z szeroko pojętymi naukami tajemnymi i okultyzmem (specjalny tag #occulto) przedstawiam kilka zagadnień oraz ciekawych obrazów/zdjęć związanych z żydowską kabałą.

Słowem kabała określa się tajemnice żydowskiej tradycji mistycznej. Jest to teoria filozoficzna jak i praktyka podobna do medytacji. Kabała dla człowieka jest drogą duchowego uwznioślenia- rodzajem mistyki. Tradycja ta już od czasów Abrahama była przekazywana ustnie uczniom przez mistrzów, następnie spisywana i skodyfikowana w różnych księgach prorockich zawartych w Biblii.

Kabała obejmuje niezmierzoną, szczegółową i spójną wizję relacji człowieka z wszechświatem i samym Bogiem. Zawarte w niej rozważania metafizyczne posiadają wyjątkową głębię. Pozwalają wykroczyć poza codzienny stan ducha i odkryć światło w głębi człowieka, które prowadzi daleko poza płaszczyznę powszedniego bytowanie.

#historia #ciekawostki #kultura #obrazy #zydzi #occulto

Skany pochodzą z:

- „The Occult, Witchcraft and Magic: An Illustrated History" (fot. 2,3,4)

- „The Occult Book: A Chronological Journey from Alchemy to Wicca” (fot. 1)

- „Tajemnice Kabały”, aut. Marc-Alain Ouaknin, wyd. Cyklady, 2006 Warszawa (fot. 5)

Fotografia nr 1 - Diagram drzewa sefirotycznego (z Portae Lucis autorstwa Paolo Riccio z 1516 roku).

Żydowski kabalista trzymający w ręku drzewo sefirotyczne (zwane też drzewem życia) podczas medytacji. Drzewo życia jest centralnym punktem w kabale, ukazuje dziesięć sefir (gramatyka sefirot), czyli emanacji Boga oraz ich wzajemne powiązania. Sefiry łączą się ze sobą tworząc liczne kombinacje za pośrednictwem których przejawia się światło nieskończoności i pod różnymi postaciami dociera do niższych światów.



Fotografia nr 2 i 3 - Dwa przedstawienia mistycznej wizji proroka Ezechiela.

Dzieła ukazują wieloskrzydłowego anioła, cztery zwierzęta i płonące koło. Wizje te znajdują się w centrum tradycji mistyki Merkawy. Jest to nurt nauczania i wizji na temat Bożego świata uosobionego w Tronie Chwały i rydwanie Bożym. Wśród niektórych nieortodoksyjnych badaczy tajemnic można usłyszeć opinie, że wizje proroka opisują start statku powietrznego pozaziemskiego pochodzenia.

[2] Mistrz Pedreta pierwotnie fresk na absydzie kościoła Santa Maria w Àneu z XII-wieku, obecnie w Museu Nacional d'Art de Catalunya w Barcelonie.



[3] Wizja Ezechiela- rydwan Jahwe autorstwa Rafaela Santi z 1518 roku.



Fotografia nr 4 - Wizerunek dłoni pokrytej znakami i siglami kabalistycznymi z XVIII wieku (z Compendium rarissimum totius Artis Magicae sistematisatae per celeberrimos Artis hujus Magistros pochodzącej z 1057 roku).

Dłoń człowieka ukazuje się jako obraz jego duszy. Jej badania, a uściślając badania linii dłoni są przedmiotem zainteresowania chiromancji (jedna z dziedzin wróżbiarstwa). Chiromancja kabalistyczna ma na celu poznanie za pośrednictwem linii dłoni charakteru kandydata do studiowania sztuk tajemnych.



Fotografia nr 5 - Strona tytułowa księgi Zohar wydanej w Cremonie w 1560 roku.

Zohar czyli „Księga blasku” jest jedynym dziełem spośród całej potalmudycznej literatury rabinicznej, które było uznawane za tekst kanoniczny na równi z Biblią i Talmudem. Przez wieki Zohar był postrzegany jako wyraz tego co najwznioślejsze i głęboko ukryte w zakamarkach żydowskiej duszy. W mistyczny sposób porusza zagadnienia natury Boga, świata, duszy, grzechu i odkupienia, dobra i zła.



Fotografia nr 6 - Zohar Bereszit- Rozdział Bereszit, współczesne wydanie przetłumaczone na język polski (wyd. Graf_ika, rok 2021, zasoby własne).

W dzisiejszym poście pragnę przedstawić trzy fotografie dotyczące obrzędów religijno-magicznych z trzech kontynentów. Każdą fotografie łączy wspólny mianownik w postaci głębokiej wiary w świat duchów oraz misterne praktyki z pogranicza magi, spirytualizmu i religii. Poniżej przedstawione zostały krótkie opisy każdej z nich. Skany pochodzą z "The Library of Esoterica. Witchcraft" oraz "The Occult, Witchcraft and Magic: An Illustrated History" (zasoby własne).

Fotografia nr 1- "Nieznany balijski mężczyzna w rytualnej masce z kłami" (Azja, Indonezja, data nieznana)

Na Bali mówi się, że duch maski przejmuje siły witalne aktora (jego wewnętrzny życiowy płomień). W transcendentalny sposób aktor przekazuje mądrość i wiedzę swojej kultury poprzez sztukę, która czasami jest używana do wypędzenia złych duchów z rodzinnej wioski.

Fotografia nr 2- "Ołtarz voodoo" (Ameryka Północna, Haiti, aut. Heini Schneebeli w Horniman Museum, Londyn)

Haitański ołtarz voodoo łączący szeroki zakres symbolicznych przedmiotów i wyobrażeń religijnych (zachodzi synkretyzm religijny). Wszystkie haitańskie ołtarze voodoo posiadają krzyż, który symbolizuje nie tylko boskość, ale również skrzyżowanie dróg.

Fotografia nr 3- "Nigeryjskie duchy Joruba*" (Afryka, Benin, aut. Dan Kitwood, data wykonania 11.01.2012)

Mężczyźni przebrani za nigeryjskie duchy Joruba występujący podczas ceremonii voodoo w mieście Oudiah, Benin. Każdy z duchów reprezentuje reinkarnację zmarłego członka nigeryjskiego klanu "Nagu".

* tradycyjna religia i praktyki religijno-magiczne ludu Joruba, tereny dzisiejszej południowo-zachodniej Nigerii.

#historia #religia #kultura #fotografia #ciekawostki #occulto

Chciałbym wprowadzić serię interesujących obrazów, rycin oraz zdjęć poruszający tematykę okultyzmu (#occulto z j. włoskiego oznacza ukryty, tajemny). Autorem poniższego obrazu pt. The Magic Circle jest John W. Waterhouse (1849-1917), angielski malarz tworzący w stylu Bractwa Prerafaelitów (wzorowali się na włoskim renesansie).

Pełen magicznej symboliki obraz przedstawia czarownicę kreślącą jedną ręką płonący krąg a w drugiej trzymającą athamé w kształcie sierpa. Wzrok czarownicy skierowany jest na upiorny kociołek z którego wydobywa się gęsta para. Na obrazie możemy dostrzec również zwierzęta, są to żaba oraz kruki- od wieków kojarzące się w Europie z towarzyszami (chowańcami) czarownic i magią.

Skan obrazu pochodzi z I wydania "The Library of Esoterica . Witchcraft", wyd. Taschen 2021, Köln (zasoby własne). Niestety skan lekko się zepsuł co jest widoczne w lewym dolnym rogu.

#historia #sztuka #obrazy #kultura #ciekawoski #occulto