W ramach cyklu poruszającego zagadnienia związane z magią, okultyzmem i ludźmi je praktykującymi (#occulto) przedstawiam serię wpisów prezentujący życie magiczne starożytnych cywilizacji. W miniblogu zostanie krótko opisany stosunek do magii, takich ludów jak: mieszkańcy Mezopotamii, Egipcjanie, Żydzi, Persowie, Grecy, Rzymianie, Chińczycy, Japończycy, Hindusi i Majowie. Dziś zaprezentuje krótki wpis dotyczący zwyczajów religijnych i magicznych na terenach starożytnej Persji (współczesny Iran). Serdecznie zapraszam do lektury minibloga.

Poprzednie części:

Ludy Mezopotamii- http://lurker.land/post/mu5cwfhitx8s

Egipcjanie- http://lurker.land/post/hod4aebsvjz7

Żydzi- http://lurker.land/post/2akbjpptsx00

#historia #ciekawostkihistoryczne #kultura #religia #magia #fotografia #occulto

W VI wieku p.n.e. w Persji rozwinął się zaratusztrianizm będący pod kuratelą ówczesnego Imperium Achemenidów. Największym prorokiem religii był Zoroaster (znany również jako Zaratustra), który wprowadził kult najwyższego boga Ahura Mazdy. Świat stworzony przez Ahurę Mazdę stał się areną walki pomiędzy Spenta Mainyu, duchem dobra, a jego złym odpowiednikiem Angryą Mainyu, naznaczonym mroczną magią. Śmiertelnicy posiadali swobodę wyboru, po której stronie chcą stanąć. Perscy Mędrcy byli dziedzicznymi kapłanami i specjalistami od rytuałów zoroastryjskich, którzy odprawiali ceremonie publiczne i prywatne. Do obowiązków Mędrców należało składanie ofiary lan, które zapewniały władcy dobrobyt oraz doglądanie świętego płomienia symbolu Spenta Mainyu. Płonął on w tzw. ognistych świątyniach na terenie całego imperium. Zaniedbanie tych obowiązków groziło strasznymi konsekwencjami. Grecki historyk Herodot również wspomina o Mędrcach intonujących nad ciałami zwierząt ofiarnych i interpretujących sny.

Fotografia nr 1

Fragment złotego kolczyka przedstawiający najwyższego boga zoroastryjskiego panteonu (Ahura Mazda) w otoczeniu zwierząt. Przedmiot pochodzący z terenów dzisiejszego Iranu.



Fotografia nr 2

Opieka nad ołtarzem ognia. Mędrzec recytuje rytuał stojąc przed ołtarzem ognia. Pilnowanie, by płomień nie zgasł, było jego najświętszym obowiązkiem. Jeśli pozwolił mu zgasnąć, ryzykował oskarżenia o bycie daevayasna (czcicielem diabła).



Więcej informacji na temat Mędrców pochodzi z Avest, czyli świętych tekstów zoroastryjskich. Według Avest istniały inne boskie istoty zwane daevas, które mimo, że nie powinny być czczone, to miały swych kapłanów znanych jako daevayasna. Daevayasna obejmowały yatu (czarowników) oraz pairika (czarownice). Pairika były początkowo uważane za nadprzyrodzone duchy, które starały się szkodzić ludziom. Aby chronić się przed pairiką, Mędrcy mogli przywoływać imię Ahura Mazdy lub odmawiać modlitwy nad obciętymi paznokciami, które następnie zakopywano. Uważano, że sam Ahura Mazda powiedział Zoroasterowi, jak pocieranie ciała maga piórem ptaka Varenjana może odeprzeć zło. Ogólnie rzecz biorąc, Mędrcy polegali jednak na rytualnej czystości, utrzymywaniu ołtarzy z dala od zanieczyszczeń, takich jak ekskrementy czy zwłoki. Trwali oni w przekonaniu, że podsycanie świętego płomienia świątynnego może zabić każdego z rodu daevas. Oskarżenia o jadugih (czary) były niezwykle poważne dla Persów. Oskarżony mógł zostać oblany roztopionym metalem w celu przyznania się do winy. Zaś w życiu pozagrobowym czarownicy mieli być skazani na piekielne kary, takie jak obgryzanie brzucha przez psy lub stanie przez wieczność na rozgrzanej do czerwoności miedzi.

Fotografia nr 3

Zoroastryjski Mędrzec niosący barom, czyli rytualne narzędzie używane przez zoroastryjskich kapłanów podczas świętych ceremonii. Wizerunek pochodzi z czasów Imperium Achemenidów około IV wieku p.n.e. (kolekcja z Oxus Treasure).



Fotografia nr 4

Faravahar (lub Ferohar) jeden z głównych symboli zoroastryzmu, uważany za przedstawienie Fravashi (termin określający zoroastryjską koncepcję osobistego ducha człowieka) lub Khvarenah (w ogólnej koncepcji określa boska siłę spływającą na wyznawców).