Sowieckie aresztowania żołnierzy i działaczy Polski Podziemnej rozpoczęły się już w sierpniu 1944 r. Wywożono ich i osadzano na III polu obozu na Majdanku, który teraz służył nowym okupantom do więzienia żołnierzy Armii Krajowej. W końcu sierpnia 1944 r. dużą część więźniów wywieziono do obozu w Riazaniu, w ZSRR.
Wczesną jesienią 1944 r. na Zamku w Lublinie zaczęto wykonywać pierwsze wyroki śmierci na żołnierzach Armii Krajowej. Byli wśród nich wybitni oficerowie Lubelskiego Okręgu AK, z których każdy zapisał piękną kartę służby i walki. M.in. inspektor Inspektoratu Rejonowego „Lublin” ppłk Stefan Jasiński „Nurt”, inspektor Inspektoratu Rejonowego „Puławy” mjr Stanisław Kowalski „Konrad”, komendant Obwodu Lublin, a później dowódca zgrupowania oddziałów partyzanckich 8 pp Leg. AK kpt. Konrad Schmeding „Młot”, żołnierz „Wachlarza”, później d-ca oddziału dyspozycyjnego Kedywu Komendy Obszaru Lwowskiego por. art. cc Aleksander Kułakowski „Rywal”.

Łącznie w lubelskiej katowni od 20 listopada 1944 r. do roku 1951 wykonano co najmniej 1200 wyroków śmierci, w ogromnej większości na żołnierzach Polski Walczącej: AK, BCh, NSZ, WiN, NZW. Jak podawał Jerzy Ślaski w książce Skrobów. Dzieje obozu NKWD dal żołnierzy AK 1944-1945, o skali terroru „wyzwolicieli” niech świadczy to, że Okręg Lubelski Armii Krajowej, który przez cały okres okupacji niemieckiej stracił 37 oficerów ze swej kadry dowódczej, w pierwszych miesiącach po wejściu do Lublina Armii Czerwonej stracił ich około 100.
https://bi.im-g.pl/im/f5/f2/12/z19868405V,Zolnierze-Brygady-Swietokrzyskiej-.jpg
#komunizm #nsz #jfe #historia