Niezrealizowana ucieczka z zamku Colditz szybowcem zbudowanym z… pościeli.
Dzięki malowniczemu położeniu i renesansowej architekturze, zamek Colditz często określany jest słowem „bajkowy”. Niestety, jego historia nie może kojarzyć się z bajką, lecz co najwyżej z mroczną legendą – na wzór opowieści braci Grimm. W XIX wieku otwarto w jego salach pierwszy w Niemczech szpital psychiatryczny. Po 1933 roku naziści więzili w nim swych przeciwników, a po wybuchu wojny zmienili go w oflag. I choć wydawało się, że z tego miejsca nie ma jak uciec, więźniowie pokazali, że nawet niemożliwe jest… możliwe.
W tradycyjny sposób, czyli tunelem zdecydowała się uciec grupa francuskich oficerów. Niezwykłe w ich planie było to, że wejście do niego usytuowali na… szczycie zamkowej wieży. Tam odkryli stary i nieużywany szyb windy, do którego Niemcy zamurowali wejścia na poszczególnych piętrach, by nie kusiły potencjalnych uciekinierów. To paradoksalnie ułatwiło zadanie Francuzom. Ze szczytu wieży spuszczali się na trzydziestopięciometrowej linie do piwnicy, w której kopano właściwy tunel. Miał on 44 m długości i sięgał 8,5 m w dół. Był całkowicie zelektryfikowany – prąd czerpano z przykościelnej kaplicy. Ziemię z wykopu wywożono do góry, na strych wieży, a wejście do niego zamaskowano dużymi kamieniami. Praca nad tunelem trwała osiem miesięcy – od czerwca 1941 do stycznia 1942, kiedy to Niemcy przypadkowo odkryli wejście przez wieżę i przyłapali budowniczych na gorącym uczynku.
Chyba wszystkie projekty i plany przebili dwaj brytyjscy piloci, Bill Goldfinch i Jack Best. Doszli oni do wniosku, że jeśli droga podziemna jest odcięta, to pozostała jeszcze ta powietrzna i w maju 1944 roku zabrali się do… konstruowania szybowca. Warsztat umieścili na strychu kaplicy, maskując go dobudowaną ścianą. Dołączyli do nich jeszcze dwaj oficerowie – Anthony Rolt i Stooge Wardle. Plany szybowca wykreślił Goldfinch, opierając się na podręczniku „Projektowania samolotów” Latimera Needhama, którą ze zdumieniem odnalazł na półce obozowej biblioteki. Szkielet kadłuba samolotu montowali z łóżek i z kradzionych gdzie się tylko dało kawałków drewna. Do budowy skrzydeł posłużyły deski podłogowe. Z pościeli i poszew uszyli powłokę kadłuba, a linki sterownicze zrobili z ukradzionych w niezamieszkanej części zamku przewodów elektrycznych.
Jak miała odlecieć ta maszyna? Otóż, założono, że w dniu ucieczki, „załoga” szybowca wybije dziurę w zachodniej ścianie, wypchnie samolot na dach i doczepi mu skrzydła o rozpiętości 10 m. Maszyna miała unieść się w powietrzu dzięki katapultowaniu się przy użyciu wanny wypełnionej ziemią i cementem. Konstruktorzy wyliczyli, że ważąca około tony wanna pociągnie szybowiec za sobą i dzięki temu będzie mógł w powietrzu rozwinąć prędkość do 50 km/h. Brytyjczycy skończyli prace w styczniu 1945 roku, ale wobec bliskiego końca wojny nie zdecydowali się na ryzykowny lot. Warto dodać, że do pomysłu brytyjskich jeńców wrócili w 2000 roku autorzy programu „Ucieczka z Colditz”emitowanego w telewizji Channel 4. Chcieli sprawdzić czy szybowiec zbudowany w obozowych warunkach mógł odbyć bezpieczny lot. Dziennikarze zbudowali dokładną replikę maszyny i przeprowadzili udany lot według wskazówek Goldfincha i jego kolegów.
źródło: http://www.polska-zbrojna.pl/home/articleshow/23820?t=Niezwykle-ucieczki-z-zamku-Colditz
#ciekawostkihistoryczne #historia #iiwojnaswiatowa
Dzięki malowniczemu położeniu i renesansowej architekturze, zamek Colditz często określany jest słowem „bajkowy”. Niestety, jego historia nie może kojarzyć się z bajką, lecz co najwyżej z mroczną legendą – na wzór opowieści braci Grimm. W XIX wieku otwarto w jego salach pierwszy w Niemczech szpital psychiatryczny. Po 1933 roku naziści więzili w nim swych przeciwników, a po wybuchu wojny zmienili go w oflag. I choć wydawało się, że z tego miejsca nie ma jak uciec, więźniowie pokazali, że nawet niemożliwe jest… możliwe.
W tradycyjny sposób, czyli tunelem zdecydowała się uciec grupa francuskich oficerów. Niezwykłe w ich planie było to, że wejście do niego usytuowali na… szczycie zamkowej wieży. Tam odkryli stary i nieużywany szyb windy, do którego Niemcy zamurowali wejścia na poszczególnych piętrach, by nie kusiły potencjalnych uciekinierów. To paradoksalnie ułatwiło zadanie Francuzom. Ze szczytu wieży spuszczali się na trzydziestopięciometrowej linie do piwnicy, w której kopano właściwy tunel. Miał on 44 m długości i sięgał 8,5 m w dół. Był całkowicie zelektryfikowany – prąd czerpano z przykościelnej kaplicy. Ziemię z wykopu wywożono do góry, na strych wieży, a wejście do niego zamaskowano dużymi kamieniami. Praca nad tunelem trwała osiem miesięcy – od czerwca 1941 do stycznia 1942, kiedy to Niemcy przypadkowo odkryli wejście przez wieżę i przyłapali budowniczych na gorącym uczynku.
Chyba wszystkie projekty i plany przebili dwaj brytyjscy piloci, Bill Goldfinch i Jack Best. Doszli oni do wniosku, że jeśli droga podziemna jest odcięta, to pozostała jeszcze ta powietrzna i w maju 1944 roku zabrali się do… konstruowania szybowca. Warsztat umieścili na strychu kaplicy, maskując go dobudowaną ścianą. Dołączyli do nich jeszcze dwaj oficerowie – Anthony Rolt i Stooge Wardle. Plany szybowca wykreślił Goldfinch, opierając się na podręczniku „Projektowania samolotów” Latimera Needhama, którą ze zdumieniem odnalazł na półce obozowej biblioteki. Szkielet kadłuba samolotu montowali z łóżek i z kradzionych gdzie się tylko dało kawałków drewna. Do budowy skrzydeł posłużyły deski podłogowe. Z pościeli i poszew uszyli powłokę kadłuba, a linki sterownicze zrobili z ukradzionych w niezamieszkanej części zamku przewodów elektrycznych.
Jak miała odlecieć ta maszyna? Otóż, założono, że w dniu ucieczki, „załoga” szybowca wybije dziurę w zachodniej ścianie, wypchnie samolot na dach i doczepi mu skrzydła o rozpiętości 10 m. Maszyna miała unieść się w powietrzu dzięki katapultowaniu się przy użyciu wanny wypełnionej ziemią i cementem. Konstruktorzy wyliczyli, że ważąca około tony wanna pociągnie szybowiec za sobą i dzięki temu będzie mógł w powietrzu rozwinąć prędkość do 50 km/h. Brytyjczycy skończyli prace w styczniu 1945 roku, ale wobec bliskiego końca wojny nie zdecydowali się na ryzykowny lot. Warto dodać, że do pomysłu brytyjskich jeńców wrócili w 2000 roku autorzy programu „Ucieczka z Colditz”emitowanego w telewizji Channel 4. Chcieli sprawdzić czy szybowiec zbudowany w obozowych warunkach mógł odbyć bezpieczny lot. Dziennikarze zbudowali dokładną replikę maszyny i przeprowadzili udany lot według wskazówek Goldfincha i jego kolegów.
źródło: http://www.polska-zbrojna.pl/home/articleshow/23820?t=Niezwykle-ucieczki-z-zamku-Colditz
#ciekawostkihistoryczne #historia #iiwojnaswiatowa
zakowskijan72
1
Gra_Melodia
1
WGS
1