W 1936 roku podczas wizyty w Londynie z okazji uroczystości pogrzebowych króla Jerzego V sowiecki marszałek Michaił Tuchaczewski „tajnymi kanałami” złożył niemieckiemu dowództwu propozycję podjęcia jak „najściślejszej współpracy”. Oczywiście o ostrzu wymierzonym w Rzeczpospolitą. Oferta została zdecydowanie odrzucona decyzją samego Hitlera, który kierował się „niezachwianą lojalnością wobec Polski”. O sprawie natychmiast zresztą poinformował polskiego ambasadora Józefa Lipskiego Hermann Göring.

Rok wcześniej, w czerwcu 1935 roku, ówczesny ambasador Rzeczypospolitej w Moskwie raportował zaś do Warszawy, że Sowiety są gotowe porozumieć się z Berlinem, ale o sojuszu takim nie ma mowy, gdyż Führer nie jest nim zainteresowany. „Na podstawie konkretnych zresztą dowodów miałem podstawę uważać [Hitlera] w 1934 roku za rzadko spotykany w Niemczech przykład rozsądku w polityce zagranicznej” – pisał Beck w 1939 roku. Podkreślał przy tym, że jeszcze w 1938 roku z Hitlerem „rozmawiało się rozsądnie o polityce europejskiej”. Führer miał być według naszego ministra pierwszym od czasu Bismarcka niemieckim przywódcą usiłującym realizować umiarkowany kurs na arenie międzynarodowej.
24 listopada 1933 roku w rozmowie z francuskim dyplomatą Józef Piłsudski mówił zaś otwarcie, że „wierzy w szczerość Hitlera, człowieka najbardziej właściwego, aby zmienić metody i mentalność, którą rząd Rzeszy odziedziczył od Prusaków. Nie ma ich sztywności, pochodzi z ludu. Chce aliansu (tak Piłsudski tłumaczył słowo Anschluss) z Austrią. Bardzo bym chciał, aby pozostawał on przy władzy możliwie jak najdłużej”

Fragment książki Zychowicza "Ribbentrop-Beck"
#zychowicz #jfe #iiwojnaswiatowa