W trakcie procesów norymberskich oskarżyciele przekonywali, że nawet jeśli aborcja była dobrowolnym aktem (kobieta wyraziła chęć i zgodę) doszło do naruszenia praw nienarodzonych dzieci. Tłumaczono, że aborcja jest „zbrodnią przeciwko ludzkości”, ponieważ „stanowi akt eksterminacji”, „prześladowania z powodów rasowych”, a także „nieludzki czyn”.

Aborcja jest po prostu formą zabójstwa, a jeśli jest propagowana na szeroką skalę w ramach polityki państwa, to przyjmuje formę „ludobójstwa”. Dodano, że aborcja naruszała ogólne zasady prawa wspólne dla wszystkich cywilizowanych narodów.

Co więcej, postanowiono osądzić najwyższych decydentów i urzędników rządowych, którzy pozbawili ochrony prawnej dzieci nienarodzone, zmieniając regulacje na okupowanym terytorium Polski.

Z dowodów przedstawionych przez oskarżycieli jednoznacznie wynikało, iż pozbawienie ochrony prawnej nienarodzonych dzieci i promocja aborcji dokonywana przez nazistowskich urzędników były traktowane jako „zbrodnie wojenne” i „zbrodnie przeciwko ludzkości”.