Sanacyjne prześladowania. Opozycjoniści lądują w twierdzy brzeskiej, gdzie każdego dnia są torturowani.
Po rozwiązaniu Sejmu w 1930 roku Piłsudski zachował się jak prawdziwy mafiozo i w celu zastraszenia swoich politycznych oponentów udał się na wywiad do Gazety Polskiej, gdzie 7 września stwierdził:

"Gdy Sejm jest rozwiązany, to posłów nie ma - nie istnieją - i każdemu wolo sądzić, że o ile chcą zatrzymać swe uprawnienia, to mogą być uważani, jak to podkreślam, za zwyczajne ścierwo, które musi zatruwać swoim istnieniem powietrze. W każdym urzędzie pana posła należy usuwać za drzwi; jeśli zaś przy tym coś im dołożą - to także nie zaszkodzi"

Jak wygląda to "coś" posłowie przekonali się już niedługo później. Według sporządzonej przez Piłsudskiego listy, w nocy z 9 na 10 września policja i żandarmeria aresztowała wskazane osoby.Zestawienie to, jak również pisemny rozkaz aresztowania sporządził i podpisał ówczesny minister spraw wewnętrznych gen. Felicjan Sławoj Składkowski (wbrew art. 164 KPK, który wymagał nakazu sądu). Działacza ludowego, Adolfa Sawickiego, pobito już w trakcie transportu; samochód nagle się zatrzymał a policjanci wysiedli i kazali mu kopać grób. Przy akompaniamencie okrzyków "masz chamie za politykę, za Marszałka!" dotkliwie pobito go kolbami karabinów i w Brześciu zameldował się nieprzytomny. Działacz PPS, Herman Lieberman, w czasie aresztowania został skatowany metalowymi pałkami w zemście za zeznawanie przeciwko Piłsudskiemu przed Trybunałem Stanu. Grożono mu śmiercią i zakopaniem w rowie.

Najważniejszą funkcję w brzeskiej twierdzy sprawował piłsudczyk-sadysta, pułkownik Wacław Kostek-Biernacki. Opracowany przez niego regulamin miał na celu upokorzenie więźniów i wykończenie ich zarówno pod względem psychicznym jak i fizycznym. Do więzienia wrzucono byłych posłów, premierów, ministrów, w większości leciwych, schorowanych, którzy walczyli i cierpieli o sprawę polską pod zaborami. Sanacyjni sadyści nie mieli dla nich litości. Często bili swoje ofiary pytając, na czyjej lezą ziemi, a gdy odpowiadali, że na polskiej, bito dalej, do czasu, aż nie odpowiadali, że leżą na ziemi marszałka Piłsudskiego. Ulubioną zabawą oprawców stały się pozorowane egzekucje. Wspomina Wincenty Witos

Cóż musiało się dziać chociażby z dr. Liebermanem czy posłem Popielem, którym oficer - gdy się go zapytali przy wyjściu z celi, czy mają zabrać chleb ze sobą - odpowiedział, robiąc znamienny ruch ręką: <Wam już nic nie będzie potrzeba!>. Szeptanie po korytarzach, zgrzytanie kluczem i po nim strzał. Po strzale straszne głośne uderzenie i, jeszcze głośniejszy, rozdzierający krzyk: <O Jezu!>. Następnie przyszły dalsze uderzenia, ale już bez krzyku. Równocześnie odezwały się przekleństwa i wymyślania, które było słychać dobrze w mojej celi: <Ty, psiakrew, skurwysynu, ty będziesz marszałka zdradzał, ja ci dam, ja cię zabiję jak psa>. Znowu uderzenie, po uderzeniu strzały, po strzałach zgrzyt klucza. Takie sceny miały szczególnie miejsce w celi działacza ludowego Kazimierza Bagińskiego, odznaczonego Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari

Karol Popiel, były poseł i działacz chadecki

Gdy mnie w nocy z 9 na 10 października wyrwano z celi, zawleczono mnie na wpół ciemnym korytarzem do zupełnie ciemnej celi. Tam ujrzałem kilka postaci i żandarmów. Naraz złapało mnie wiele rąk, rzucono na jakiś stołek, na gołe krzyże narzucono mi, zdaje się, mokry ręcznik i zaczęto bić, jak mi się zdawało, jakimś żelaznym prętem. Uderzenia były straszne, naliczyłem ich co najmniej 30. Czy było więcej, nie wiem, gdyż straciłem przytomność. Gdy ją odzyskałem, obecny przy mnie kapitan odezwał się: <Ciesz się, że tak mało, drugi raz Marszałek Piłsudski każe kulą w łeb>

Wincenty Witos

Pierwszego dnia pobytu w Brześciu poszliśmy spać. Za chwilę zostaliśmy zbudzeni nieludzkimi krzykami. Od oficera - żandarma i klucznika dowiedzieliśmy się, jak wielkie popełniliśmy przestępstwo, idąc spać bez rozkazu. Kazano się natychmiast ubrać i posłać łóżko. Wśród wrzasków i wymyślań, obecny wciąż oficer kazał mi wynieść kubeł z odchodami, który tam stał nie wiadomo jak dawno. Na miejsce ustępowe prowadził mnie oficer w randze kapitana, klucznik i żandarm. Kiedy tam zszedłem, znalazł się jeszcze jeden oficer w randze majora. Wszyscy czterej stanęli jak kaci nade mną. Gdy na jakąś obelżywą uwagę pod moim adresem przez jednego z oficerów wypowiedzianą zareagowałem, rzucili się obaj oficerowie do mnie z pięściami, grożąc mi rozbiciem <mordy>

https://www.tygodnikprzeglad.pl/wp-content/uploads/2021/10/nac2.jpg

Fragment książki "Czarna księga sanacji"
#piłsudski #polska #historia