Niektórzy historycy podkreślają, że w Legii służyło dużo weteranów Waffen-SS i podległych jej kolaboracyjnych formacji. Czy zdarzyło się Panu spotkać tych, przeciw którym walczył Pan w powstaniu?

Nie, żadnych weteranów z SS w Legii nie było, za duży był odsiew ochotników. Francuzi prowadzili naprawdę skrupulatną weryfikację. Ja nawet musiałem pokazać na mapie ulicę Żytnią, gdzie mieszkałem w Warszawie. Ci Niemcy, z którymi miałem w Legii do czynienia, to byli młodzi ludzie, w większości nieobjęci poborem do wojska w czasie wojny. Zdarzali się jeńcy z Wehrmachtu, którzy we francuskich obozach przeszli naprawdę ciężką niewolę i woleli zgłosić akces do Legii, niż męczyć się za drutami. Byli też Francuzi, którzy podszywali się pod Belgów lub Szwajcarów, bo obywatelom francuskim nie wolno było służyć w Legii. Ja zapamiętałem trzy takie osoby. Jedna z nich prawdopodobnie była w Charlemagne – legionie, który walczył po stronie Niemców w Rosji.

W publikacjach i wspomnieniach często się pisze, że jeśli udowodniono komuś służbę w tym francuskim legionie, stawał przed plutonem egzekucyjnym.

O tak, pamiętam jeszcze z Marsylii, jak policja przyjeżdżała i zabierała różnych rekrutów z Fortu San Nicola, gdzie stacjonowaliśmy. W czasie rekrutacji przesiew był olbrzymi i nikt z wytatuowanym SS pod ramieniem do Legii nie trafiał. Tak przynajmniej było w mojej jednostce. Ale zaznaczę od razu, że w Legii było duże koleżeństwo, narodowość czy rasa naprawdę schodziły na dalszy plan. Z Legii także bardzo szybko eliminowano, nazwijmy to po imieniu, wszelkich psychopatów. Ja pamiętam dwa takie przypadki: Portugalczyka kaleczącego ciała zastrzelonych partyzantów wietnamskich i Rosjanina, który w przypływie szału był zdolny strzelać nie tylko do nieprzyjaciela, ale też do swoich. Obydwaj bardzo szybko zostali wyrzuceni. Legia Cudzoziemska była i jest bardzo dobrym wojskiem, proszę mi wierzyć – bandyci czy kryminaliści są złymi żołnierzami.