Pierwszy raz o #covid19 świat usłyszał w listopadzie 2019 (oficjalnie, bowiem niektóre źródła podają, że zakażenia były wykrywane we Włoszech już w sierpniu 2019), tak więc #koronawirus jest już z nami równo rok (co najmniej).

Zaraz więc będzie obchodzić urodziny. Równo rok żyjemy w strachu (o siebie i bliskich), niepewności, ogromie dezinformacji oraz propagandy, jaką serwują nam media, elity, politycy.

Ten strach jest 100 razy gorszy niż sam covid. Milion razy gorszy. Wirus strachu, niepewność jutra: zachowania życia oraz utrzymania pracy - bo pracować trzeba, jedzenie z nieba nie leci (a prawdziwe konotacje gospodarcze unaocznią się dopiero za kilkanaście miesięcy, bo wszystko idzie jak domino).

Pytanie, ilu z Waszych bliskich zmarło? Czy znacie kogoś, kto bezpośrednio ucierpiał (ale nie wskutek choroby współistniejącej, tylko, że żył sobie normalny, krzepki człowiek: wczoraj był, dziś go nie ma). Osobiście nadal uważam, że jak najszybciej powinniśmy przechorować to dziadostwo, wyrobić odporność i zapomnieć o całej sprawie, którą tak usilnie pompują media, podając codziennie, ilu to nowych chorych się nie pojawiło. I będzie się pojawiać, bo lawina jest już nie do zatrzymania na tym etapie. Kolejne obostrzenia nie mają sensu. Żadne nie mają sensu.

Wkrótce gospodarki światowe się załamią i będzie potężny boom. Może głód, może ubóstwo. Sam siedzę w branży IT (która NIBY jest odporna na tenże kryzys), ale to tylko pozory, bowiem wszystkie odnogi biznesowe są od siebie zależne. Nie ma czegoś takiego, jak domena rynkowa odporna na załamania. I wtedy dopiero wtedy pierdyknie i naprawdę będzie niedola.

Większość osób to etatowcy, nie myślą biznesowo: ot, chodza do pracy, 8-16 i do domciu, nie przejmują się niczym więcej (i dobrze! bo nie płacą im za to: od tego są szefowie i managerowie - oni żyją w stresie, mają większe obowiązki i większą odpowiedzialność, ale też większą kasę - to jest ich praca). Dopiero jak owi etatowcy zaczną odczuwać dyskomfort w związku z masowymi zwolnieniami w przedsiębiorstwach, to zacznie się płacz i lament, że może ten cały covid-lockdown był niepotrzebny, bo nic takiego się nie działo. Ludzie umierają codziennie, i to się nie zmieni. Wykreowane zagrożenie ma nas przestraszyć i zaorać, ale dopiero zaoranie przyjdzie. Będę bardzo mocno trzymać kciuki, żebyśmy to przetrwali (ale nie fizjologicznie na poziomie białych krwinek), ale gospodarczo, ekonomicznie, tak aby firmy się nie pozamykały, centra handlowe nie upadły, biura nie opustoszały, spółki nie pozgłaszały upadłości. Wtedy bowiem dopiero przyjdzie bieda, a my cofniemy się daleko, daleko…
#jebaccovidprondem