Włoski miotacz ognia Lanciafiamme. Urządzenie zostało przyjęte do uzbrojenia w roku 1935 i od razu użyto go w czasie wojny w Abisynii. Urządzenie składało się z przenośnego, dwuzbiornikowego miotacza na stelażu do zakładania na plecy. Dysza posiadała u wylotu duży pierścień, mieszczący system zapłonu, który po modyfikacji posłużył za nową wersję Lanciafiamme modello 40 - ten właśnie model był używany przez specjalne oddziały, zwane Guastori (saperzy szturmowi). W boju żołnierze zakładali grube ubrania ochronne, a na twarzach mieli standardowe maski gazowe. W czasie transportu miotacze przewożone były w specjalnych klamrach na ciężarówkach. Ciecz palną transportowano w specjalnie oznaczonych kanistrach o pojemności 19 litrów.

Zarówno Lanciafiamme jak i Lanciafiamme 40 były wykorzystywane przez włoską armię w Afryce Płn i Rosji. Na froncie wschodnim okazały się tak dobre, że czasami używali ich nawet Niemcy. Po wojnie w Etiopii, Włosi, zadowoleni z efektów broni, postanowili przygotować jej specjalną wersję. Znacznie większa od modelu plecakowatego, mieściła się w tankietce L3. Ponieważ przestrzeń w niskim kadłubie czołgowego miotacza ognia była bardzo ograniczona, ciecz palną przewożono na zewnątrz, w lekko opancerzonej przyczepie. Stamtąd tłoczono ją karbowanym wężem do dyszy miotającej w tankietce. Na zdjęciu po prawej wersja z dyszą miotacza zainstalowanego w miejsce karabinu maszynowego tankietki L3/38
#jfezbrojenie #iiwojnaswiatowa
Fragment "Czołgi drugiej wojny światowej"