Waffen-SS Charlemagne
Francuzi, tak jak reszta mieszkańców zachodniej Europy, nie pozostali głusi na syreni śpiew oddziałów werbunkowych Waffen-SS. Po niemieckiej inwazji na ZSRR w czerwcu 1941 roku, prawicowe ugrupowania w pokonanej Francji wezwały do utworzenia ochotniczego legionu do walki na froncie wschodnim. Początkowo przyjęto około 5800 osób z ponad 13 000 chętnych, a pierwsza grupa wyjechała na szkolenie do Debicy we wrześniu 1941 roku. Dowodzony przez pułkownika Rogera Labonne'a ów Legion des Voluntaires Francais contre le Bolchevisme (LFV; Francuski Legion Ochotniczy do Walki z bolszewizmem) wszedł w skład armii niemieckiej jako dwubatalionowy pułk piechoty i po znalezieniu się w listopadzie na froncie pod Moskwą od razu ruszył do walki pod komendą dowództwa 7. Dywizji Piechoty Wehrmachtu.
Do lutego 1942 roku LVF stracił około połowy ludzi, choć uzupełnienie w postaci 1400 nowych ochotników z Francji pozwoliły na rozbudowę legionu do trzech batalionów. W marcu jednostkę wycofano z pierwszej linii a w latach 1942-1943 jej dwa bataliony wykorzystywano do prowadzenia walk antypartyzanckich w bardzo różnych rejonach frontu. W 1943 roku nastąpiło odtworzenie 2. Batalionu, a cała jednostka, pod dowództwem pułkownika Edgara Puauda, znalazła się w składzie 286. Dywizji Zabezpieczenia.
Niesamowita odwaga i chęć walki Francuzów skłoniła Himmlera do kierowania kolejnych francuskich ochotników bezpośrednio do Waffen-SS. W styczniu 1943 roku otwarto w Paryżu biuro rekrutacyjne, w lipcu rząd Vichy wydał oficjalną zgodę na przyjmowanie Francuzów do Waffen-SS, a w listopadzie pierwsze grupy oficerów i podoficerów znalazły się w ośrodkach ćwiczebnych w Bad Tolz i Poznaniu. LVF została przekształcona we francuski Ochotniczy Pułk Grenadierów SS, podejmując w styczniu i lutym 1944 roku walkę z sowieckimi partyzantami.
Gdy w czerwcu 1944 roku Armia Czerwona przeszła do walnej ofensywy, francuski pułk wyróżnił się niesamowitą determinacją w walkach obronnych. Wycofany w lipcu do Czech na odpoczynek został przemianowany na Waffen Grenadier Brigade der SS Charlemagne. Po dotkliwych starciach w węgierskiej części Karpat SS Charlemagne zasilono uzupełnieniem z kilku źródeł, w tym członkami policji Vichy oraz kolaborantami, którzy musieli uciekać z Francji przed aliantami.
W połowie lutego 1945 roku dywizje skierowano do Hammerstein na Pomorzu, gdzie spadło na nią potężne sowieckie uderzenie, doprowadzając do rozproszenia się jednostki. Jedna z wyłonionych z niej grup bojowych, pod komendą dowódcy dywizji SS-Brigadefuhrera Gustava Krukenberga, przebijała się ku bałtyckiemu wybrzeżu i zdołała dotrzeć drogą morską do Danii, skąd przerzucono ją do Neusterlitz w Meklemburgii, gdzie zebrano około 3300 francuskich żołnierzy ocalałych z walk obronnych pod Kołobrzegiem.
W kwietniu 1945 roku dowódca dywizji dał służącym w niej Francuzom wybór: mogli zostać zwolnieni ze złożonej przysięgi. Zdecydowało się na to około 800 żołnierzy, którzy przeszli do oddziałów budowlanych lub oddalili się do jednostki. Krukenberg na czele pozostałych wziął udział w obronie Berlina, dowodząc wtedy Kampfgruppe Charlemagne, przydzieloną do 11. Dywizji SS Nordland. Znanymi oddziałami tej grupy bojowej były Kampfbataillon 58 oraz SS-Bataillon Fenet, od nazwiska byłego dowódcy 57. Pułku.
W kilku ostatnich dniach wojny żołnierze Feneta wykazali się skutecznością w niszczeniu nieprzyjacielskich czołgów na zrujnowanych ulicach niemieckiej stolicy, a ostatnia kilkudziesięcioosobowa grupa złożyła broń w pobliżu dworca kolejowego przy Potsdamer Platz.
#ss #jfe #iiwojnaswiatowa
Francuzi, tak jak reszta mieszkańców zachodniej Europy, nie pozostali głusi na syreni śpiew oddziałów werbunkowych Waffen-SS. Po niemieckiej inwazji na ZSRR w czerwcu 1941 roku, prawicowe ugrupowania w pokonanej Francji wezwały do utworzenia ochotniczego legionu do walki na froncie wschodnim. Początkowo przyjęto około 5800 osób z ponad 13 000 chętnych, a pierwsza grupa wyjechała na szkolenie do Debicy we wrześniu 1941 roku. Dowodzony przez pułkownika Rogera Labonne'a ów Legion des Voluntaires Francais contre le Bolchevisme (LFV; Francuski Legion Ochotniczy do Walki z bolszewizmem) wszedł w skład armii niemieckiej jako dwubatalionowy pułk piechoty i po znalezieniu się w listopadzie na froncie pod Moskwą od razu ruszył do walki pod komendą dowództwa 7. Dywizji Piechoty Wehrmachtu.
Do lutego 1942 roku LVF stracił około połowy ludzi, choć uzupełnienie w postaci 1400 nowych ochotników z Francji pozwoliły na rozbudowę legionu do trzech batalionów. W marcu jednostkę wycofano z pierwszej linii a w latach 1942-1943 jej dwa bataliony wykorzystywano do prowadzenia walk antypartyzanckich w bardzo różnych rejonach frontu. W 1943 roku nastąpiło odtworzenie 2. Batalionu, a cała jednostka, pod dowództwem pułkownika Edgara Puauda, znalazła się w składzie 286. Dywizji Zabezpieczenia.
Niesamowita odwaga i chęć walki Francuzów skłoniła Himmlera do kierowania kolejnych francuskich ochotników bezpośrednio do Waffen-SS. W styczniu 1943 roku otwarto w Paryżu biuro rekrutacyjne, w lipcu rząd Vichy wydał oficjalną zgodę na przyjmowanie Francuzów do Waffen-SS, a w listopadzie pierwsze grupy oficerów i podoficerów znalazły się w ośrodkach ćwiczebnych w Bad Tolz i Poznaniu. LVF została przekształcona we francuski Ochotniczy Pułk Grenadierów SS, podejmując w styczniu i lutym 1944 roku walkę z sowieckimi partyzantami.
Gdy w czerwcu 1944 roku Armia Czerwona przeszła do walnej ofensywy, francuski pułk wyróżnił się niesamowitą determinacją w walkach obronnych. Wycofany w lipcu do Czech na odpoczynek został przemianowany na Waffen Grenadier Brigade der SS Charlemagne. Po dotkliwych starciach w węgierskiej części Karpat SS Charlemagne zasilono uzupełnieniem z kilku źródeł, w tym członkami policji Vichy oraz kolaborantami, którzy musieli uciekać z Francji przed aliantami.
W połowie lutego 1945 roku dywizje skierowano do Hammerstein na Pomorzu, gdzie spadło na nią potężne sowieckie uderzenie, doprowadzając do rozproszenia się jednostki. Jedna z wyłonionych z niej grup bojowych, pod komendą dowódcy dywizji SS-Brigadefuhrera Gustava Krukenberga, przebijała się ku bałtyckiemu wybrzeżu i zdołała dotrzeć drogą morską do Danii, skąd przerzucono ją do Neusterlitz w Meklemburgii, gdzie zebrano około 3300 francuskich żołnierzy ocalałych z walk obronnych pod Kołobrzegiem.
W kwietniu 1945 roku dowódca dywizji dał służącym w niej Francuzom wybór: mogli zostać zwolnieni ze złożonej przysięgi. Zdecydowało się na to około 800 żołnierzy, którzy przeszli do oddziałów budowlanych lub oddalili się do jednostki. Krukenberg na czele pozostałych wziął udział w obronie Berlina, dowodząc wtedy Kampfgruppe Charlemagne, przydzieloną do 11. Dywizji SS Nordland. Znanymi oddziałami tej grupy bojowej były Kampfbataillon 58 oraz SS-Bataillon Fenet, od nazwiska byłego dowódcy 57. Pułku.
W kilku ostatnich dniach wojny żołnierze Feneta wykazali się skutecznością w niszczeniu nieprzyjacielskich czołgów na zrujnowanych ulicach niemieckiej stolicy, a ostatnia kilkudziesięcioosobowa grupa złożyła broń w pobliżu dworca kolejowego przy Potsdamer Platz.
#ss #jfe #iiwojnaswiatowa
reflex1
1
malcolm
0