@TrevorPhillips, rzeź wołyńska się nie odstanie, a dziś żyjący Ukraińcy jej nie dokonali.

Polska mogłaby grać na wywoływanie poczucia winy w Ukraińcach, żeby na poziomie politycznym osiągać doraźne cele i ich "tresować". Ale co nam z tego, kiedy takie podejście tylko zaognia konflikt i wzbudza w ludziach poczucie niesprawiedliwości. Wystarczy spojrzeć na skuteczność żydowskiej taktyki, od której jakoś antysemityzm nie znika.

Z tego względu bardzo podoba mi się fraza "nie o zemstę, lecz o prawdę i pamięć wołają ofiary", która idealnie mówi, co warto robić. Budować relacje na sprawiedliwości i prawdzie. Artykułować wprost intencje, być łagodnym, ale stanowczym. Domagać się działań ze strony administracji, a nie bawić się w tresurę społeczeństw.

Z całej tej tragedii, której naród ukraiński doświadcza przez ostatnie pół roku, na dobre z naszej perspektywy wyjdzie to, że w końcu Ukraina doczeka się bohaterów, na jakich zasługuje, do których słusznie będzie się odwoływać i których my podobnie będziemy postrzegać.

Zresztą i w kwestii Wołynia mamy rzeczy, które mogą nas w jakiś sposób połączyć. W końcu także Ukraińcy ratujący swoich polskich sąsiadów, czy po prostu odmawiający ich mordowania padali ofiarami siepaczy z UPA, i to w niemałych liczbach. Kto wie, może teraz u Boga wypraszają pojednania między naszymi narodami.

Pytanie, z czyjej inspiracji i wsparcia działała UPA trzeba koniecznie zadawać, zwłaszcza kiedy trudno mówić, ażeby Polacy, czy Ukraińcy były jakimiś mocarstwowymi narodami w tamtych czasach.

Trwałe i dobre relacje buduje się na prawdzie.