@tensorflow, zaryzykowałbym stwierdzenie, że często relację rodzic-dziecko cementuje jakieś podleganie jednego drugiemu. Nawet przy poprawnych relacjach tak jest, jedynie z czasem następuje zamiana miejsc. Rzucone w powietrze "wydziedziczę!" może i jest nieszczere, niecelowe, ale świadczy o użyciu ostatecznego argumentu "przynajmniej w tym jeszcze ode mnie zależysz". Rodzice chcą samodzielności dziecka, ale jednocześnie jakiś symboliczny wpływ chcą mieć, choćby i tylko na to, by móc dzieciom podlegać, ale byle nie byc im obojętni. Natomiast uparte trzymanie się na pozycji, że miałem wpływ i nie dopuszczam myśli, że go już realnie nie mam, często prowadzi właśnie do takich sytuacji, gdy chcą coś osiągnąć używając argumentów, które przestały działać. Nadal wydają się być słuszne, ale słuszność też może być podważona. I wtedy dyskusja staje się jałowa. Stare wilki wiedzą, że młode będą stawiać im wyzwania i w końcu swoje osiągną. Ponieważ od tego zależy przetrwanie stada, rozumieją, że siła jest argumentem - młodzi wygrali z nami, to wygrają i przy obronie stada czy sprawniej zapolują.
Człowiek na tyle oderwany jest od biologicznych warunków przetrwania, że długo jeszcze będzie wierzył w inne środki wpływania, podczas gdy młodzi znajdą metodę na - w najlepszym razie - ich ignorowanie. Dobra praca, dystans, własne lokum, czy - bardziej uznawalne - własna rodzina.