Wiemy, że gdziekolwiek zaczynają przeważać interesy ekonomiczne, wpływy Żydów rosną a oni sami wstępują na pozycje kierownicze. Penetracja judaizmu w Anglii nie jest zjawiskiem nowym. Rewolucja angielska i protestantyzm sprawiły, że drzwi do Anglii zostały ponownie otwarte dla Żydów, którzy zostali wypędzeni z kraju przez Edwarda I w 1290 roku. Zostali oni ponownie przyjęci do Anglii w wyniku petycji zaakceptowanej przez Cromwella i ostatecznie zatwierdzonej przez Karola II w 1649 roku. Od tego czasu Żydzi, przede wszystkim Sefardyjczycy, masowo osiedlali się w Anglii, przywożąc ze sobą bogactwa zdobyte w mniej lub bardziej podejrzane sposoby. Dzięki tym środkom mogli zająć prominentne pozycje w życiu kraju, w tym wśród szlachty oraz bardzo blisko Korony. W przeciągu niecałego stulecia od ponownego wpuszczenia ich do Anglii, Żydzi byli tak pewni siebie, że domagali się zatwierdzenia ich naturalizacji i przyznania brytyjskiego obywatelstwa na takich samych zasadach, jak dla ludności autochtonicznej. Miało to interesujący rezultat: w 1740 roku uchwalono ustawę nadającą im obywatelstwo. Większość zwolenników nowego prawa wywodziła się z klas wyższych albo spośród wysokich dygnitarzy kościołów protestanckich, co pokazuje, do jakiego stopnia te elementy poddały się judaizacji bądź zostały przekupione żydowskim złotem. Reakcja na to nie wyszła z angielskich warstw wyższych, lecz ze strony ludu. Nowe prawo wywołało takie oburzenie i rozruchy wśród ludności, że zdecydowano się je unieważnić w 1753 roku.