Tym, którzy znają język starożytnego Bliskiego Wschodu, lubujący się w paradoksie, przesadnie barwny, mocny w tonie, wypowiedź Jezusa nie wyda się, ściśle mówiąc, ani dziwna, ani trudna do przetłumaczenia. To tylko zachodnia wrażliwość usiłuje nadać jej wymiar bardziej zgodny z „normalną” logiką. Stąd byli tacy, którzy próbowali sprowadzić grecki termin kamelon, „wielbłąd”, do kamilon (greckie e i i były bowiem w przeszłości i są do dzisiaj wymawiane jako i), który był z kolei rodzajem cięgna kotwicznego czy węzła marynarskiego – tym sposobem obraz stawał się mniej wyolbrzymiony i bardziej spójny. Inni, idąc tropem „wąskiej bramy” – ewidentnie metaforycznej – o której Jezus mówił w Kazaniu na górze, z fantazją odwoływali się do nieudokumentowanej, a zatem hipotetycznej bramy Jerozolimy, zwanej jakoby „uchem igielnym”, gdyż miała być niska i wąska (Mt 7, 13).

W rzeczywistości trzeba zostawić temu porównaniu całą siłę jego paradoksu: bogactwo jest niepokonalną przeszkodą w wejściu do królestwa niebieskiego, które przeznaczone jest dla „ubogich w duchu” – i jak pamiętamy z jednej z naszych wcześniejszych analiz – to ubóstwo nie ma być jakimś mglistym „duchowym” dystansem do swoich majętności, ale całkowitą i radykalną wolnością od bałwochwalczego stosunku do rzeczy i do ich posiadania. To, że tak zdecydowany wydźwięk tego powiedzenia był zamierzony przez Jezusa, wynika z wywołanego przez nie przerażenia uczniów (po grecku jest tu wyrażenie exeplessonto sfodra, oznaczające, że byli oni „niezmiernie zdziwieni, skonsternowani”). Chrystus potwierdza to, oświadczając, że zbawienie bogacza jest w istocie możliwe jedynie dzięki cudowi: „U ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest możliwe” (19, 26).