[…] usłyszeliśmy bowiem odgłos pracy wielu silników. Takiego huku jeszcze w życiu nie słyszałem, a towarzyszyło mu drżenie, jakby zaczęło się trzęsienie ziemi. Ryk silników nastał i powoli z rozpadliny na naszych tyłach wyłonił się potężny kształt z długą lufą. W ślad za nim cztery następne. Były to największe, jakie kiedykolwiek widziałem, działa samobieżne, jadące powoli na bardzo szerokich gąsienicach.
Wszyscy przyglądaliśmy się im z podziwem i zdumieniem, bo nawet najstarsi weterani pojęcia nie mieli, co to takiego. Dopiero po chwili dotarła do nas podawana z ust do ust informacja, że to najnowsze ciężkie niszczyciele czołgów zwane Ferdinand, o wadze 75 ton i uzbrojone w armatę kal. 88 mm. Jeden z podoficerów z załogi poinformował nas, że każdy napędzany jest dwoma silnikami Diesla oraz dwoma elektrycznymi i, choć mają bardzo szerokie gąsienice, a więc niewielki nacisk jednostkowy na grunt, i tak zapadają się w błocie. To jest ich najgorszy wróg, dlatego najbardziej nadają się do obrony. Tych pięć zostało wysłanych na front w celu przeprowadzenia testów polowych.
[…] Ocalałe czołgi natychmiast się wycofały i zatrzymały w sporej odległości; załogi widać uznały, że są poza zasięgiem naszych armat. Poza zasięgiem Sturmgeschutzów faktycznie, ponieważ jednak stanęły na niewielkim wzniesieniu, dla Ferdinandów stanowiły doskonały cel. Dalszy rozwój wypadków mogłem obserwować dzięki celownikowi optycznemu MG 42. Nasze wozy odpaliły kolejną salwę i następne dwa sowieckie czołgi zostały trafione. Ferdinandy przeszły na ogień pojedynczy i zniszczyły kolejny T-34/76. Pozostałe wrogie jednostki z pełną prędkością uciekły za wzgórze.