Niemieckie działo samobieżne Hummel łączyło ze sobą elementy czołgów PzKpfw III i PzKpfw IV: z pierwszego zapożyczono elementy systemu napędowego i gąsienice, z drugiego przedłużone podwozie i zawieszenie. Włącznie z kierowcą, do Hummela (Trzmiela) mieściło się pięć osób. Możliwość wygospodarowania przestrzeni na samodzielne i opancerzone miejsce dla kierowcy była prawdziwym luksusem w warunkach produkcji wojennej (działo zaczęto budować w 1941 roku). Hummel mógł zabrać ze sobą jedynie 18 pocisków.

Ciężarówki nie nadawały się do przewożenia zapasów, dlatego od 1944 roku zaczęto produkować specjalne pojazdy amunicyjne. Hummele wykorzystywano na wszystkich frontach, a swój debiut miały w czasie bitwy kurskiej. Stanowiły jeden z najlepszych przykładów niemieckich dział samobieżnych. Posiadały wiele przestrzeni (bez problemu instalowano w nich mini łóżka czy przybory kuchenne), a system jezdny zapewniał wystarczającą mobilność, by utrzymać kontakt z dywizjami pancernymi. Do końca wojny wyprodukowano 700 sztuk.
#jfezbrojenie #iiwojnaswiatowa

Fragment "Czołgi II WŚ"