Piłsudski niszczyciel parlamentaryzmu
Piłsudski, jako endemiczny bojówkarz, nie uznawał niczego poza swoją samowolą, dając regularnie wyraz brutalnej ignorancji demokracji sejmowej. Krytycznym przykładem był jego konflikt z Sejmem z lata 1922 roku. 6 sierpnia Piłsudski zdymisjonował rząd Ponikowskiego, ale na jego miejsce nikogo nie mianował, przez co Polska była przez szereg dni bez rządowa. 16 czerwca uchwalono w Sejmie poprawkę, mającą w przyszłości zapobiegać podobnemu bezkrólewiu. Następnie Główna Komisja Sejmu mianowała premierem Wojciecha Korfantego, przywódcę śląskiej endecji. Rząd Korfantego miał zapewnioną większość w Sejmie, gdzie zdecydowaną przewagę posiadali narodowcy.

Gdy delegacja Komisji zakomunikowała to Piłsudskiemu, ten wpadł we wściekłość. Obrzucił posłów wyzwiskami, oznajmił że wyjdzie na ulicę i że "kości będą trzeszczały". Kilka dni później Korfanty udał się do Piłsudskiego i przedstawił mu proponowany skład rządu. Piłsudski nie zatwierdził go, a 28 czerwca mianował rząd nowy, wybrany przez siebie. Na premiera wyznaczył Artura Śliwińskiego, który nawet nie był posłem, za to gorliwym stronnikiem PPS i piłsudystów. Sejm 7 lipca uchwalił votum nieufności dla ekipy rządowej. Piłsudski odpowiedział na to wyznaczeniem 31 lipca swojego nowego rządu na czele z Juliuszem Nowakiem, który nie był posłem ani nawet nie był związany z większością sejmową.

Piłsudski w latach 1919-1922 ani razu nie mianował rządu będącego emanacją woli większości sejmowej. Był to konsekwentnie realizowany przez niego program pogrążania odradzającego się po zaborach parlamentaryzmu polskiego, sprowadzania go do chaosu i kłótni co chwile zmieniających się ekip rządowych. W tym krótkim czasie upadło osiem rządów.
https://muzeumlusowo.pl/wp-content/uploads/2018/07/Dowb%C3%B3r_Pi%C5%82sudski_Wielkopolska_1919.jpg
#piłsudski #jfe #historia