Sprawa niemoralnego prowadzenia się „amerykańskich chłopców” na wyzwolonych terenach dotarła do głównodowodzących. Francuskie najwyższe dowództwo pisało do gen. Dwighta Eisenhowera, że sytuacja „jest nie do zaakceptowania. Nasze kobiety boją się wyjść na dwór bez opieki mężczyzn”. W odpowiedzi Eisenhower polecił swoim podwładnym przywrócić porządek. Jak się okazało, rozkaz ten został zlekceważony. „Daremny to trud występować przeciwko ludzkiej naturze”, skomentował skargi Francuzów gen. George Patton. Jego kolega gen. Charles Gerhardt uznał, że skoro jego żołnierze „walczyli w piekle tak długo, to z pewnymi sprawami trzeba się pogodzić”.

Gwałty nie ustały wraz z zakończeniem działań wojennych. Przeciwnie – po 8 maja 1945 r. wręcz się nasiliły. To okupacyjna armia rozdzielała żywność, decydowała, kogo aresztować, a kogo zrobić burmistrzem. „Byłem władcą absolutnym Bensheim”, wspominał Henry Kissinger, wówczas 22-letni sierżant, który z racji znajomości języka i niemieckich realiów zaprowadzał powojenny porządek w Hesji. Nieograniczona władza dawała poczucie bezkarności. W sierpniu 1945 r. proboszcz Moosburga donosił: „Z rozkazu władz wojskowych listy wszystkich mieszkańców z podaniem ich wieku musiały zostać przybite do drzwi każdego domu. Rezultaty tego zarządzenia nie były trudne do przewidzenia. (…) Do szpitala przyniesiono 17 dziewczyn i kobiet, wykorzystanych seksualnie nawet kilkakrotnie”.
Według dostępnych danych, najmłodsza ofiara miała siedem lat, najstarsza 69.