HIMMLER I CZAROWNICE
W 1936 roku Himmler przydzielił SD nietypowe zadanie szczególnej natury o nazwie "Projekt Specjalny Czarownica" (Hexen-Sonderauftrag), dzięki któremu Himmler chciał się dowiedzieć o skali polowania na czarownice w przeszłości. Skłoniła go do tego publiczna awantura wywołana "Niemieckim Kalendarzem Chłopskim na rok 1935", wydanym przez Stan Żywicieli Rzeszy, kontrolowany przez Richarda Walthera Darre, który podzielał poglądy Himmlera. Kalendarz wspomniał o "dziewięciu milionach bojowników o sprawiedliwość, orędowników wiary, heretyków i czarownic, który zostali zamordowani, zamęczeni na śmierć i spaleni"
Himmler uznał to za wyjątkową sposobność do skatalogowania wszystkich materiałów dotyczących prześladowań czarownic, które były rozrzucone po licznych archiwach w Niemczech. Jeden ze zbiorów, który według wielu historyków jest unikatem na skalę światową, liczy 3884 jednostki archiwalne i dotyczy procesów o czary z lat 385–1940, zebranych z Europy, Stanów Zjednoczonych, Turcji, Meksyku i Indii. 49 przypadków dotyczy terenów Polski, w tym najwięcej Wągrowca (34). W kilku z nich miejscem procesu był Poznań. Dokumenty opisują przebieg procesów, tortur i egzekucji osób w szeroko rozumiany sposób posądzanych o uprawianie czarów.
Na początku przydzielono je Sekcji Literatury SS w Bibliotece Niemieckiej w Lipsku, a po utworzeniu Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy w 1939 roku Projekt Specjalny H (Hexe) został przeniesiony do Wydziału spraw Śledzenia Opozycji, kierowanego przez Franza Siza. Liczył on czternastu pełnoetatowych pracowników, którzy systematycznie przeszukiwali obszerną literaturę i badali każdą sprawę prześladowań czarownic w archiwach niemieckich. Badania te były prowadzone w tajemnicy (Himmler już wcześniej otrzymywał sygnały od Hitlera, aby przestał zajmować się podobnie niepoważnymi projektami) i kontynuowane aż do roku 1944. Ich wyniki zawierały się na 33 846 stronach, które razem tworzyły obszerny "Zbiór >>Czarownica<<"
Dodatkowo w Czechach po latach niezwykłą kolekcję książek o czarownicach, a także tematyce okultystycznej, które zostały zebrane Himmlera podczas wojny. Książki - część 13-tysięcznej kolekcji - zostały odkryte w składzie Biblioteki Narodowej Republiki Czeskiej w pobliżu Pragi
Himmler zlecił również pisarzowi Friedrichowi Norfolkowi, który był pełnoetatowym pracownikiem wydziału Sixa, napisanie powieści historycznej na temat prześladowania czarownic, a także poprosił go o napisanie "wielu krótszych opowiadań o czarownicach, liczących od 60 do 100 stron". Autorowi powieści historycznych, Herbertowi Blankowi, który był "więźniem specjalnym RFSS" w Sachsenhausen z powodu pracy dla Otto Strassera, przydzielono zadanie studiowania w swojej celi zapisków z procesów czarownic i redagowania ich w formie opowiadań. W planach istniały również książki z obrazkami i film tematyczny, jak również poważna seria akademicka.
Cały ten ogromny projekt został jednak ograniczony do gromadzenia materiałów. Nie stały się one obiektem poważnej pracy naukowej, nie było również poważnego programu publikacji. Było to spowodowane głównie tym, że Fuhrer nie chciał w czasie wojny wszczynać dodatkowej, wewnętrznej awantury, na płaszczyźnie religijnej.
#jfe #ss #iiwojnaswiatowa
W 1936 roku Himmler przydzielił SD nietypowe zadanie szczególnej natury o nazwie "Projekt Specjalny Czarownica" (Hexen-Sonderauftrag), dzięki któremu Himmler chciał się dowiedzieć o skali polowania na czarownice w przeszłości. Skłoniła go do tego publiczna awantura wywołana "Niemieckim Kalendarzem Chłopskim na rok 1935", wydanym przez Stan Żywicieli Rzeszy, kontrolowany przez Richarda Walthera Darre, który podzielał poglądy Himmlera. Kalendarz wspomniał o "dziewięciu milionach bojowników o sprawiedliwość, orędowników wiary, heretyków i czarownic, który zostali zamordowani, zamęczeni na śmierć i spaleni"
Himmler uznał to za wyjątkową sposobność do skatalogowania wszystkich materiałów dotyczących prześladowań czarownic, które były rozrzucone po licznych archiwach w Niemczech. Jeden ze zbiorów, który według wielu historyków jest unikatem na skalę światową, liczy 3884 jednostki archiwalne i dotyczy procesów o czary z lat 385–1940, zebranych z Europy, Stanów Zjednoczonych, Turcji, Meksyku i Indii. 49 przypadków dotyczy terenów Polski, w tym najwięcej Wągrowca (34). W kilku z nich miejscem procesu był Poznań. Dokumenty opisują przebieg procesów, tortur i egzekucji osób w szeroko rozumiany sposób posądzanych o uprawianie czarów.
Na początku przydzielono je Sekcji Literatury SS w Bibliotece Niemieckiej w Lipsku, a po utworzeniu Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy w 1939 roku Projekt Specjalny H (Hexe) został przeniesiony do Wydziału spraw Śledzenia Opozycji, kierowanego przez Franza Siza. Liczył on czternastu pełnoetatowych pracowników, którzy systematycznie przeszukiwali obszerną literaturę i badali każdą sprawę prześladowań czarownic w archiwach niemieckich. Badania te były prowadzone w tajemnicy (Himmler już wcześniej otrzymywał sygnały od Hitlera, aby przestał zajmować się podobnie niepoważnymi projektami) i kontynuowane aż do roku 1944. Ich wyniki zawierały się na 33 846 stronach, które razem tworzyły obszerny "Zbiór >>Czarownica<<"
Dodatkowo w Czechach po latach niezwykłą kolekcję książek o czarownicach, a także tematyce okultystycznej, które zostały zebrane Himmlera podczas wojny. Książki - część 13-tysięcznej kolekcji - zostały odkryte w składzie Biblioteki Narodowej Republiki Czeskiej w pobliżu Pragi
Himmler zlecił również pisarzowi Friedrichowi Norfolkowi, który był pełnoetatowym pracownikiem wydziału Sixa, napisanie powieści historycznej na temat prześladowania czarownic, a także poprosił go o napisanie "wielu krótszych opowiadań o czarownicach, liczących od 60 do 100 stron". Autorowi powieści historycznych, Herbertowi Blankowi, który był "więźniem specjalnym RFSS" w Sachsenhausen z powodu pracy dla Otto Strassera, przydzielono zadanie studiowania w swojej celi zapisków z procesów czarownic i redagowania ich w formie opowiadań. W planach istniały również książki z obrazkami i film tematyczny, jak również poważna seria akademicka.
Cały ten ogromny projekt został jednak ograniczony do gromadzenia materiałów. Nie stały się one obiektem poważnej pracy naukowej, nie było również poważnego programu publikacji. Było to spowodowane głównie tym, że Fuhrer nie chciał w czasie wojny wszczynać dodatkowej, wewnętrznej awantury, na płaszczyźnie religijnej.
#jfe #ss #iiwojnaswiatowa
Brak komentarzy. Napisz pierwszy