Faktem jest, że lewickie kapłaństwo było skutecznie zakazane podczas greckiej i rzymskiej okupacji Judy; i ze względu na tę próżnię, królowie judajscy zmuszeni byli do mianowania na wysokich kapłanów nie-Lewitów, często zajmując te stanowiska przez nich samych. W tamtych czasach o kapłaństwo rywalizowały trzy frakcje: esseńczycy, saduceusze i faryzeusze.

Jak mówi Józef Flawiusz, z tych trzech, jedynie esseńczycy byli prawdziwymi Judejczykami, całkowicie lojalnymi wobec Prawa Mojżesza. Do czasów Heroda kapłaństwo było czyste pod względem rasowym. Za okupacji wojsk Grecji i Rzymu, stanowisko najwyższego kapłana stało się meczem piłki nożnej, kopanej od jednej frakcji do drugiej, aż w końcu Herod mianował na te stanowiska swoich idumejskich poddanych. W głównym akcie obelgi wobec Judejczyków, Herod nawet posunął się tak daleko, że importował kananejskiego kapłana z Babilonu, Ananelusa, i mianował go najwyższym kapłanem.

Jest to dokładnie taki rodzaj intrygi, o którym Żydzi nie chcą byście wiedzieli, bo te fakty bardzo wyraźnie pokazują, że Herod mianował całkowicie nieodpowiednich ludzi - swoich idumejskich przyjaciół i krewnych - na pozycje władzy religijnej i politycznej. Herod ustanawia faryzeuszy jako oficjalne, państwowe kapłaństwo. W wyniku połączenia Judy z Idumeą, sekta znana pod nazwą faryzeuszy stała się bardzo silna. Zostali oficjalnymi kapłanami państwowymi, gdyż mieli poparcie Heroda, nie-judajskiego Idumejczyka, który będąc zainstalowanym przez Rzym, judajskich władców i kapłanów stopniowo zastępował swoimi idumejskimi kumplami.