@szatanista, Defraudują to twoi lewaccy idole, którzy zwiększyli deficyt budżetowy, jednocześnie likwidując inwestycje, zadłużając służbę zdrowia i doprowadzając do drastycznego wzrostu cen i mediów. Do tego przyjmują z uśmiechem brudasów, którzy będą mogli bez problemów gwałcić i mordować na ulicach, będąc chronionymi przed "mową nienawiści". Konfederacja spóźniła się jeden dzień z pismem za co straci całe finansowanie.

@szatanista, Pranie pieniędzy i zawyżanie kosztów w przetargach publicznych to dobrze znane mechanizmy korupcyjne. Oto, jak to działa:

1. Zawyżanie kosztów przetargów

Z góry ustalony zwycięzca: Przetarg jest organizowany w taki sposób, aby wygrała konkretna firma, często należąca do znajomego polityka lub podstawionej osoby.

Sztuczne podbijanie kosztów: Rzeczy, które normalnie kosztują kilka tysięcy złotych, w specyfikacji zamówienia mają ceny kilkukrotnie wyższe.

Dziwne warunki przetargu: Często w wymaganiach pojawiają się niestandardowe kryteria, które spełnia tylko jedna firma (np. konkretne wymiary, materiały, referencje).

Ukryte koszty: W kosztorysie mogą pojawiać się dodatkowe opłaty za „montaż”, „projekt”, „utrzymanie”, które de facto są fikcyjnymi wydatkami.

2. Jak pieniądze wracają do polityków?

„Pod stołem”: Firma, która wygrała przetarg, przekazuje część pieniędzy w gotówce politykom lub ich ludziom.

Praca dla rodziny i znajomych: Zwycięska firma zatrudnia bliskich polityków na fikcyjne stanowiska lub jako „konsultantów”.

Umowy o sponsoring i darowizny: Firmy „wspierają” fundacje, stowarzyszenia lub kampanie wyborcze polityków.

Spółki-słupy: Politycy mogą mieć udziały w firmach, które pośrednio uczestniczą w przetargach.

3. Przykłady „złotych ławek” i innych absurdów

Ławka za 200 tys. zł – bo rzekomo jest „innowacyjna”, „eko” albo „inteligentna”.

Toaleta publiczna za 1,5 mln zł – bo ma „specjalne rozwiązania” i „zaawansowaną technologię”.

Kosz na śmieci za 50 tys. zł – bo jest „antywandalowy” i „smart”.

Strona internetowa urzędu za 2 mln zł – bo wymaga „zaawansowanych systemów bezpieczeństwa”.

W rzeczywistości te same rzeczy można zamówić kilkukrotnie taniej, ale wtedy politycy nie mieliby z tego swojej działki. To jest klasyczny przykład wyciągania publicznych pieniędzy pod pozorem „inwestycji”.