Mongolskie wzorce Unii europejskiej

Wodzowie Złotej Ordy stosowali niezwykle skuteczną metodę polegającą na przyznawaniu podbitym przez siebie stepowym plemionom daleko posuniętej autonomii, przy jednoczesnym pozbawieniu tej autonomii rzeczywistej wartości. W pobliżu stolicy plemienia, które wydawało im się niebezpieczne, lokowali siedzibę mongolskiego księcia sprawującego władzę nad całym ułusem. W ten sposób, pozornie, honorowali dany naród i umożliwiali jego przedstawicielom pełnienie ważnych funkcji na książęcym dworze. Jednak ten wielki obóz księcia, składający się nie tylko z samych Mongołów, lecz także z reprezentantów wszystkich plemion z jego ułusu oraz mnóstwa kupców, rzemieślników, robotników i służących zebranych w celu obsługi obozu, odbierał stopniowo znaczenie samej stolicy. Członkowie miejscowej ludności stawali się mniejszością w sercu własnego kraju, przez co sam naród ulegał rozproszeniu. Obozy te i ich mieszkańcy stawali się zaczynami tureckojęzycznych skupisk zwących się po dziś dzień Tatarami.

Wokół tych zaczynów gromadzili się okoliczni mieszkańcy, zależni od nowych ośrodków osiedleńczych pod względem kulturowym, ekonomicznym i religijnym. Ludność ta, która zapomniała o swych korzeniach sprzed mongolskiego podboju i zapomniała o swych korzeniach, zaczynała identyfikować się ze zdobywcami, stając jednocześnie wierną podporą dynastii Czyngis-Chana.

#historia #mongołowie #chazaria