@RogerThat101, Oczywiście, że prawo jest dziurawe - i w bestialskiej akcji z Oleśnicy, właśnie to wykorzystano.

Ustawa o planowaniu rodziny z 7 stycznia 1993 r., art. 4a ust. 1 pkt 1

Zgodnie z przepisem: „Przerwanie ciąży może być dokonane, gdy ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej.”

– Brakuje jakiegokolwiek doprecyzowania, że chodzi o zagrożenie „bezpośrednie”, „poważne” albo wyłącznie fizyczne.

– Przepis nie określa, do którego tygodnia ciąży można go stosować. W efekcie może być używany także w III trymestrze.

Art. 4a ust. 2 tej samej ustawy

Wymaga jedynie, aby zagrożenie zdrowia zostało potwierdzone przez innego lekarza niż ten wykonujący zabieg.

– Ustawa nie wskazuje, że musi to być lekarz określonej specjalności.

– W praktyce wystarcza zaświadczenie psychiatry (np. o depresji z myślami samobójczymi), nawet jeśli nie współpracuje ze szpitalem wykonującym zabieg.

Brak jakiegokolwiek limitu tygodni ciąży w ustawie

– Po usunięciu w 2020 r. przesłanki ciężkich wad płodu (wyrok TK), jedyną realnie stosowaną podstawą do aborcji pozostało zagrożenie zdrowia – formalnie bez ograniczeń czasowych.

Definicja zdrowia według WHO (1948)

Zdrowie to: „stan pełnego fizycznego, psychicznego i społecznego dobrostanu, a nie tylko brak choroby.”

– Ponieważ ustawa nie definiuje „zdrowia”, lekarze i sądy stosują właśnie tę szeroką definicję.

– Oznacza to, że również stany psychiczne, takie jak depresja czy lęk, mogą stanowić podstawę do legalnej aborcji.

Wyrok Sądu Najwyższego z 7 maja 1998 r., sygn. II KRN 322/96

Sąd potwierdził, że ochrona zdrowia, o której mowa w ustawie, obejmuje także zdrowie psychiczne.

– W praktyce utwierdziło to podejście, że wystarczy jedno rzetelne zaświadczenie psychiatry, aby legalnie zakończyć ciążę.

Kodeks karny – art. 152 § 1

Przewiduje karę do 3 lat więzienia za przerwanie ciąży „z naruszeniem przepisów ustawy”.

– Ponieważ art. 4a ustawy o planowaniu rodziny jest ogólny i nieprecyzyjny, to właśnie lekarz decyduje, czy przypadek spełnia kryteria.

– Prokuratura musi badać każdorazowo „czy to było uzasadnione”, ale nie ma obiektywnych progów, których mogłaby się trzymać.

Brak ministerialnych wytycznych lub rozporządzeń krajowych

– Nie ma ogólnopolskich standardów, które wskazywałyby np. jaka skala depresji czy które objawy psychiatryczne spełniają przesłankę zagrożenia zdrowia.

– W efekcie pełna odpowiedzialność spada na jednego lekarza i jednego psychiatrę, bez formalnych kryteriów.

Oficjalne stanowisko Ministerstwa Zdrowia z 2023 r. (w piśmie do RPO)

Ministerstwo stwierdziło wprost: „Ustawa nie zawęża rodzaju zagrożenia dla zdrowia kobiety ciężarnej – może być to zdrowie psychiczne.”

– To potwierdza, że obecna interpretacja dopuszczająca aborcję z powodu depresji czy myśli samobójczych jest akceptowana przez administrację publiczną.