@JFE, Sobór zdeformował mszę do kształtu bardzo naśladującego heretyckie obrzędy anglikańskie. Jest to jeden z wielu kroków mających "zlać" wszystkie religie w jeden obrządek "religii ziemizmu".

@JFE, Nie było, nie ma i nie będzie w Kościele żadnego "kapłaństwa kobiet". Sakramenty ustanowił Chrystus Pan, ludzie nie mogą ich zmienić.

"Kobieta niechaj słucha nauk w cichości, z całym poddaniem. Nauczać zaś kobiecie nie pozwalam ani też przewodzić nad mężem, lecz [chcę, by] trwała w cichości. Albowiem Adam został pierwszy ukształtowany, potem - Ewa. I nie Adam został zwiedziony, lecz zwiedziona kobieta popadła w przestępstwo. " (1 Tm 2: 11-14)

"Artykuł 1
CZY PŁEĆ ŻEŃSKA JEST PRZESZKODĄ W PRZYJĘCIU SAKRAMENTU
KAPŁAŃSTWA ?
Wydaje się, że płeć żeńska nie jest przeszkodą w przyjęciu sakramentu kapłaństwa, bo:

1. Funkcja prorocka jest większa niż funkcja kapłana. Prorok bowiem jest
pośrednikiem pomiędzy Bogiem a kapłanami, tak jak kapłan pośredniczy między Bogiem a ludem. Otóż funkcje prorockie udzielane były niekiedy kobietom. Tym bardziej może być im powierzona funkcja kapłańska.

2. Podobnie jak kapłaństwo, tak i przełożeństwo, męczeństwo i stan zakonny
zawierają w sobie pewną wyższość. Otóż w Nowym Testamencie powierza się
przełożeństwo kobietom, jak to ma miejsce z opatkami (przełożonymi klasztorów
mniszek). A w Starym Testamencie, w Księdze Sędziów czytamy, że Debora
sprawowała nad Izraelem urząd sędziego. Podobnie męczeństwo czy stan zakonny również przysługują kobietom. A więc i kapłaństwo.

3. Władza kapłańska mieści się w duszy. Lecz płeć nie jest w duszy. A więc
odmienność płci nie może stanowić podstawy do jakiegoś odróżnienia, jeśli chodzi o przyjmowanie sakramentu kapłaństwa.
Wbrew temu:
1. Apostoł pisze do Tymoteusza: „Nie pozwalam kobietom nauczać w Kościele ani przewodzić nad mężami".

2. Ponadto, wymaga się od wyświęconych, aby uprzednio już nosili tonsurę — chociaż tonsura nie jest warunkiem ważności sakramentu. Otóż tonsura i golenie [głowy] nie przystoją kobiecie, jak to wynika z Listu do Koryntian. A więc też święcenia
kapłańskie.
Odpowiedź: Do ważnego przyjęcia sakramentu potrzebne są pewne warunki, bez których nie można ważnie przyjąć sakramentu ani też łaski sakramentalnej. Są inne warunki wymagane nie jako niezbędne do ważności sakramentu, lecz jako nakazane przez prawo, aby sakrament przyjąć odpowiednio. Kto ich nie posiada, przyjmuje
wprawdzie sakrament, ale nie osiąga łaski (skutku sakramentu).
Należy więc powiedzieć, że płeć męska należy nie tylko do drugiej grupy
warunków wymaganych do przyjęcia kapłaństwa, lecz także do pierwszej. Gdyby więc kobieta stała się przedmiotem wszystkich obrzędów związanych ze święceniami kapłańskimi, nie otrzymałaby sakramentu kapłaństwa. Ponieważ sakrament jest znakiem tego, co się dokonuje w sakramencie, konieczne jest do jego ważności nie tylko to, co on sprawia, ale także znak tejże rzeczywistości, jak już powiedziano. I tak do ważności sakramentu ostatniego namaszczenia musi być chory, aby zaznaczyć przez to potrzebę uzdrowienia. Otóż płeć żeńska nie może oznaczać jakiejś wyższości stopnia, gdyż kobieta jest w stanie uzależnienia. Nie może więc przyjmować sakramentu kapłaństwa.
Niektórzy twierdzili, że płeć męska jest warunkiem narzuconym przez prawo, a
nie przez naturę sakramentu, bo w Dekretach jest mowa o diaconissa i o presbytera, lecz w tych słowach diakonissą nazywano kobietę, spełniającą niektóre funkcje
diakonalne, np. czytanie homilii w kościele; zaś słowem presbytera oznaczano wdowy, ponieważ wyraz grecki presbytera ma to samo znaczenie co łacińskie senior [po polsku starszy].

Na 1. Proroctwo nie jest sakramentem, lecz darem Bożym. Nie zawiera ono w sobie
symbolizmu, lecz jedynie rzeczywistość. Otóż rzeczowo dusza kobiety nie różni się od duszy mężczyzny. Niekiedy kobieta duchowo jest lepsza niż wielu mężczyzn. Toteż
może ona otrzymać dar proroctwa lub inne podobne dary, ale nie może otrzymać
sakramentu kapłaństwa.
Stanowi to odpowiedź zarazem na drugą i trzecią trudność. O opatkach mówi się, że one nie piastują władzy zwykłej, lecz władzę delegowaną, a to z racji niebezpieczeństwa wynikającego z ewentualnego zamieszkiwania mężczyzn i kobiet.
Co do Debory, to sprawowała ona tylko władzę doczesną a nie kapłańską, tak jak i
obecnie mogą to czynić kobiety." (Św. Tomasz z Akwinu, Summa Teologiczna tom 31, kwestia 39 artykuł 1)

"Aby zatem usunąć wszelką wątpliwość w sprawie tak wielkiej wagi, która dotyczy samego Boskiego ustanowienia Kościoła, mocą mojego urzędu utwierdzania braci (por. Łk 22,32) oświadczam, że Kościół nie ma żadnej władzy udzielania święceń kapłańskich kobietom oraz że orzeczenie to powinno być przez wszystkich wiernych Kościoła uznane za ostateczne."
(Jan Paweł II, Ordinatio sacerdotalis)