Historia o tym, jak mało znaczący opozycjonista z Białorusi z lat komunizmu, prawdopodobnie był sponsorowany przez wywiady zachodnie, został przez nie sprzedane, a na sam koniec wyniesiony jako męczennik.

1. Na początku 2011 roku gazety na Białorusi publikują serię bardzo krytycznych artykułów na temat polityków opozycji, w tym Białackiego.
2. Litewskie Ministerstwo Sprawiedliwości oraz polska Prokuratura Generalna sama przekazuje Białorusi informacje o kontach bankowych i przekrętach podatkowych Białackiego.
3. Białoruski wymiar sprawiedliwości zabiera się za sprawę. 4 sierpnia 2011 roku ok. godziny 17. Białacki zostaje aresztowany pod zarzutem uchylania się od wypłaty sum podatków, zbiórek w szczególnie dużych rozmiarach.
4. Ujawnione zostaje skąd pochodzą dowody na przekręty Bialiackiego. Wyjście tego faktu na jaw wywołało międzynarodowy skandal, tylko nie samym faktem co złego mógł on dokonać, a tym, że taką osobę na takim stołku nie powinno się ruszać (w racjonalnym domyśle -> czytaj dalej). Strona litewska wyraziła ubolewanie, tłumacząc, że informacje o Bialiackim zostały przekazane przez pomyłkę. W ramach tego bezterminowo zawieszają współpracę prawną z Białorusią... Wkrótce potem oficjalne przeprosiny wystosował minister spraw zagranicznych Polski Radosław Sikorski. Dalej sypią się kolejne słowa oburzenia na Białoruś, chociaż oni faktycznie tylko dokonali wyroku na podstawie dostarczonych dowodów przez sąsiadów. UE, Niemcy, UK, USA, Amnesty International, wszyscy wyzywają Białoruś od reżimu i niesprawiedliwego aresztowania.
5. 24 listopada 2011 roku Białacki zostaje skazany na 4,5 roku kolonii o zaostrzonym rygorze oraz na konfiskatę mienia.
6. W 2014 roku zostaje ułaskawiony przez Łukaszenkę po odbyciu 2,5 roku kary (mówi się, że w ramach aktu dobrej woli w stronę zachodu i chęci dojścia do kompromisu).
7. W 2022 roku Białacki zostaje laureatem Pokojowej Nagrody Nobla.
Dodatkowo krótki zarys życiorysu:
Aliaksandr Bialiacki urodził się 25 września 1962 roku w osadzie Wiartsila, w rejonie sortawalskim Karelskiej Autonomicznej SRR, ZSRR. Od 20. roku życia brał udział w ruchu antykomunistycznym i narodowo-demokratycznym. W młodości działał w nieformalnej, faktycznie podziemnej organizacji, wraz z kolegami kupując proste maszynki drukarskie i wyrabiając ulotki. Od 1979 roku studiował filologię białoruską i rosyjską na Wydziale Historyczno-Filologicznym Homelskiego Uniwersytetu Państwowego. W tym okresie KGB podjęło próbę jego zwerbowania, jednak podobno na pierwszym spotkaniu Bialiacki odmówił kontynuowania jakichkolwiek kontaktów z tą instytucją. W latach 1984–1989, z przerwą na służbę w Armii Radzieckiej, zrobił aspiranturę w Instytucie Literatury Akademii Nauk Białoruskiej SRR. Pracował jako nauczyciel. W roku 1989 był pracownikiem naukowym Muzeum Historii Literatury Białoruskiej. W latach 1992–1996 był deputowanym do Mińskiej Miejskiej Rady Deputowanych (według innego źródła 1991–1995). W latach 1989–1998 pracował jako dyrektor Muzeum Literackiego Maksyma Bahdanowicza. W czerwcu 2000 roku został wybrany na kierownika Grupy Roboczej Zgromadzenia Demokratycznych Organizacji Pozarządowych. Był dwukrotnie nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla, w 2006 z rąk Vaclava Havla otrzymał nagrodę Homo Homini. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Międzynarodowej Federacji Praw Człowieka.
Dodatkowo materiał J.K.M. o sprawie z 2011 roku, kiedy to nagle zmieniał się kierunek polityki zagranicznej do Białorusi:
https://youtu.be/H9YttKD8EKM
https://youtu.be/fXXVh61KmQM
#bialorus #nobel #polityka