@reflex1, Nie wiem co rozumiesz pod pojęciem „finansowanie na wzór polski” w tym kontekście, bo nie wyjaśniłeś tego określenia. W Polsce wiele grup interesu jest finansowanych z publicznych pieniędzy, co mi się bardzo nie podoba. I jeśli Kościół dostawałby jakieś lewe czy niesłusznie należne mu pieniądze, to też by mi się to nie podobało. Tyle tylko, że lewica trąbi o miliardach złotych, które Kościół dostaje corocznie od państwa, a „zapomina” dodać, że dostaje je na takich samych zasadach jak wszyscy inni. Dla przykładu - skoro zgadzasz się z finansowaniem zabytków z publicznych pieniędzy, z czym ja też się zgadzam, to chyba nie masz problemu z tym, ze Kościół, który jest chyba największym użytkownikiem zabytków, dostaje tych pieniędzy najwięcej.

Ja tez jestem za całkowitym odcięciem kościoła od państwa i traktowaniem go jako przedsiębiorstwo.

Z tym traktowaniem jak przedsiębiorstwo się nie zgodzę. Kościół powinien być traktowany jako organizacja pożytku publicznego, bo taką pełni funkcję, poza zaspokajaniem potrzeb duchowych:



https://www.ekai.pl/dzialalnosc-charytatywna-kosciola-katolickiego-w-polsce/ t

Biorąc pod uwagę ten ogrom pożytecznych funkcji, którą Kościół pełni, to można sobie zadać pytanie kto kogo finansuje. Gdyby bowiem Kościół przestałby je pełnić, to ich zaspokojenie spadłoby na barki państwa i samorządów, które musiałyby na to wydawać znacznie więcej niż wydaje Kościół, gdzie wiele tych zadań jest wykonywanych jedynie za wikt i opierunek. Natomiast w drugą stronę to tak by nie zadziałało. Gdyby na przykład państwo - wracając do zabytków- odebrało Kościołowi katedrę gnieźnieńską i przekazało ją jakiejś organizacji gejowskiej, to nic by na tym nie zaoszczędziło, a wręcz straciło, bo nadal przy obecnych zasadach musiałoby wspierać jej utrzymanie, tyle że kosztowałoby to więcej.

W kwestii edukacji też się różnimy, bo ja uważam, ze to jedynie rodzice powinni decydować o tym, czego mają się uczyć ich dzieci, a państwo powinno to finansować za pomocą bonu oświatowego idącego za dzieckiem. Skończyłyby się wreszcie spory o programy nauczania, listę lektur, krzyż na ścianie, czy o wyższości religioznawstwa nad religią. Katolicy wysyłaliby swoje dzieci do szkół katolickich z surową dyscypliną, gdzie wiszący na ścianie krzyż by nikogo nie obrażał, a lekcje zaczynałby się od modlitwy. Natomiast lewacy mogliby wysyłać swoje dzieci do szkół, w których nauczycielowi wkładałoby się kubeł na głowę, na ścianach wisiałyby sześciokolorowe flagi i portrety Marksa, a lekcje zaczynałby się od odśpiewania Ody do Radości. Czas zweryfikowałby, który model edukacji jest lepszy.