Następny punkt, który jest wart intensywnych badań, to problem antysemityzmu. Zależało mi i zależy na badaniu kłopotliwego dziedzictwa polsko-żydowskiego. Mieliśmy przez trzy lata seminarium poświęcone tej tematyce (prowadził je dr hab. Grzegorz Krzywiec), była też przejmująca, bardzo dobrze udokumentowana wystawa artykułów i rysunków, przedwojennej ikonografii nienawiści do Żydów. Było to tak drastyczne, że postanowiłem, że nie wydamy tego w postaci albumu, bo nie chciałbym, żeby te rysunki zostały powtórzone. Już sobie wyobrażam, jak nacjonalistyczne portale robią z tego memy.

Uważam, że to 1956 r., a nie 1968 był ostatnim rokiem, kiedy tak naprawdę żyli w Polsce Żydzi. W latach powojennych wyjechało ponad 100 tysięcy Żydów, po przełomie październikowym około 60 tysięcy. W 1968 r. mowa jest o 14 tysiącach emigrantów, w większości bardziej lub mniej spolszczonych Żydów. Liczby same mówią za siebie. Polska wygnała resztkę ocalonych. Mówię Polska, bo rodzimy, prawicowy antysemityzm miał w tym zasadniczy udział.

Przez dziesiątki lat badania nad tym, co działo się podczas wojny, pozostawały w cieniu. Skupiano się tylko na średniowieczu, sejmach żydowskich. Osłabiła się też jakość pracy, najlepsi wyemigrowali, wiele posad otrzymali oficerowie Wojska Polskiego wyrzuceni z niego za pochodzenie.