"Legenda Piłsudskiego została narodowi polskiemu narzucona siłą poczynając od przewrotu majowego 1926 roku. Obowiązywała ona w szkołach, gdzie uczono jej też jako rzekomo udowodnionej, historycznej prawdy. Obowiązywała ona w wojsku, gdzie wtłaczano ją w umysły zarówno podchorążych, jak żołnierzy - rekrutów. Głoszono ją przez radio, przez subwencjonowaną prasę i literaturę. Nie wolno jej było oponować. Książki i artykuły, które tę legendę poddawały krytyce, ulegały konfiskacie. Jaskrawym przykładem jest tu moja książka "Tragizm losów polskich", która uległa konfiskacie na zasadzie artykułu o "rozpowszechnianiu fałszywych wiadomości, mogących wywołać niepokój publiczny". Wbrew ustawie i pomimo mojego publicznego domagania się tego, nie dopuszczono do rozprawy sądowej, w czasie której mógłbym przeprowadzić dowód prawdy, lecz załatwiono zatwierdzenie konfiskaty wyrokiem sądowym zaocznym. Lwia część nakładu książki - liczącej 638 stron druku - została przez władze polskie spalona.

Dla ułatwienia konfiskat wprowadzono w Polsce - już po śmierci Piłsudskiego - specjalną ustawę "O ochronie czci marszałka Piłsudskiego", która wyłączała tego ostatniego spod krytyki historycznej i obkładała wysokimi karami tych, którzy taką krytykę chcieliby podjąć. Ustawa ta jest w prawodawstwie wszystkich krajów ludzkości chyba unikatem: nawet w Niemczech i w Rosji krytykowanie Hitlera i Stalina było wprawdzie w ich czasach niedopuszczalne, ale był to tylko stan faktyczny, a nie formalna ustawa. Sytuacja wyglądała więc w Polsce w ten sam sposób, że można było prowadzić badania historyczne nad każdą postacią dziejową od Mieszka I do Stanisława Augusta i do ludzi wieku dwudziestego, ale jedna z polskich postaci dziejowych stała ponad historią, ponad nauką i ponad osądem ludzkim, jak istota nadnaturalna, nie podlegająca zwykłym prawom."