Ludność żydowska jest niezaprzeczalnie pasożytem na ciele społecznym tego kraju, który zamieszkuje. Ale w tym właśnie jej charakterze szukać należy objaśnienia rozpatrywanego zjawiska. Ciało zdrowe, silne, którego wszelkie czynności odbywają się normalnie według wskazanego przez prawa przyrody porządku, jest najmniej odpowiednim siedliskiem dla rozwoju pasożytów.

Przykładem tego Wielkie Księstwo Poznańskie, w którym rozwój kulturalny klas ludowych i za nim idące usamodzielnienie ekonomiczne dalej się posunęło, niż w jakiejkolwiek innej części Polski, i w którym procent ludności żydowskiej z roku na rok maleje. Tam, gdzie ludność miejscowa ma swobodę poruszania się, gdzie rozwija samodzielną czynność gospodarczo-społeczną, łączy się w stowarzyszeniach dla celów ekonomicznych, gdzie się racjonalnie organizuje przemysł i handel, tam pasożytnicza masa żydowska niewiele ma do roboty i musi powoli ustępować.