Rozmiar i zasięg Ku Klux Klanu oraz rasistowskie, natywistyczne przekonania, do których trafiał, wzrastały i malały w całej historii Stanów Zjednoczonych. Nienawiść tej grupy powstałej na Południu USA po zakończeniu Wojny Secesyjnej była początkowo wymierzona w świeżo uwolnionych niewolników i jankesów, tzw. Carpetbaggers’ów (negatywne określenie mieszkańców Północy, którzy podróżowali na Południe po zakończeniu wojny; nazwa pochodzi od materiału, którym obite były od wewnątrz ich torby podróżne — przyp. tłum.). Na kilka lat przed wspomnianą podróżą Harta Klan ponownie urósł w siłę, docierając do reszty narodu i poszerzając swoją listę wrogów w czasie, w którym rasowe i kulturowe uprzedzenia napędzały polityczne i ekonomiczne obawy.

Imigranci — „włoscy anarchiści, irlandzko—katoliccy malkontenci”, jak określały ich wtedy ulotki Klanu, „społeczne męty śródziemnomorskich i środkowo—europejskich państw (…), masy ignoranckich, przesądnych i religijnych dewotów (…), gnijące rany na ciele amerykańskiej polityki” — wciąż przybywali w tempie alarmującym tych, którzy wierzyli, że USA było i powinno pozostać narodem białych, anglosaskich protestantów.

Klan samodzielnie obsadzał się w roli wartownika przeciwnego szybkim przemianom społecznym, które wielu Amerykanów uznawało za niepokojące. Ich członkostwo wzrosło do ponad 4 milionów osób u progu lat 20. minionego wieku i Klan stał się wystarczająco silny, by zyskać szeroki wpływ polityczny i zachwiać wyborami. Był on, na przykład, kluczowy dla wyborów gubernatorów i senatorów w Oregonie, Oklahomie, Indianie, Kolorado, Maine i Teksasie oraz wielu innych członków lokalnego samorządu.