Urny twarzowe były obrzędowymi naczyniami z gliny, o cechach antropomorficznych. Pojemniki te przeznaczone były na skremowane (spalone) szczątki ludzkie. Tak zabezpieczone prochy zmarłych umieszczano następnie w specjalnie skonstruowanych grobach skrzyniowych.

Urny (popielnice) twarzowe w swojej klasycznej postaci zaopatrzone są w schematyczne przedstawienia ludzkiej twarzy, symbolizującej zmarłego. Na naczyniu modelowano nos, uszy, brwi, zaznaczano także oczy i usta. Integralną część urny stanowi pokrywa w formie stylizowanego nakrycia głowy (czapeczki, kapelusza). Obydwa te człony były ozdabiane w technice rycia i nakłuwania oraz dodatkowo inkrustowania białą masą.

Urny twarzowe, podobnie jak domkowe, stanowią swoisty element kultury pomorskiej, nie mający odpowiedników w poprzedzającej ją kulturze łużyckiej. Szacuje się, że z obszaru Pomorza znanych jest blisko 2200 urn tego typu, odkrytych na ok. 500 stanowiskach archeologicznych.
http://archeopasja.pl/wp-content/uploads/2018/09/DSC_0390a.jpg
#archeologia

8

@rzywe_guwno, ja przeczytałam "o cechach antropornograficznych"
@Populus, ... a głodny głodemu wypomni, więc nic nie mówię