Po zwiedzeniu krain przepełnionych magią i piekielnymi potworami z trzewi Otchłani postanowiłem sięgnąć po żelazną klasykę fantastyki. Na tapetę poszedł „Niezwyciężony” Stanisława Lema.

O talencie Lema nie będę się rozpisywał, bo to tak jakby stwierdzać, że Stephen Hawking był zdolnym fizykiem. Przytoczę tylko anegdotę o tym, że jeden z najzagorzalszych krytyków Lema, równie wybitny pisarz Philip K. Dick twierdził, że Lem... nie istnieje. Zdaniem Dicka bowiem jeden człowiek nie mógł tworzyć tak wielu, aż tak świetnych dzieł. Według niego za twórczością Lema stał zespół pisarzy bloku wschodniego, którzy pisali i wydawali pod wspólnym pseudonimem.

Wracając jednak do „Niezwyciężonego”... Tytułowy krążownik ląduje na odległej planecie, prowadząc misję ratunkową, jaką jest wyjaśnienie losów załogi bliźniaczej jednostki, która odwiedziła tę planetę wcześniej. Załoga „Kondora” rozpoczęła eksplorację bez przeszkód, jednak po nadaniu kilku komunikatów kontakt się urwał. Nie informowali o zagrożeniu. Nie wysłali sygnału S.O.S. Po prostu przestali nadawać, jakby nagle przestali istnieć. Badając przyczyny ich zaginięcia załoga „Niezwyciężonego” odkrywa fascynującą, ale i śmiertelnie niebezpieczną tajemnicę.
#czytajzlurkiem