@kamikaze2, Zawsze mnie zastanawiało to zjawisko cieszenia się z porażek naszych znajomych, bliskich, członków rodziny czy narodu. Przecież to jest nieracjonalne. Jedyna chyba racjonalność to taka, że jak pozycja innych w danej grupie spada, to nasza względnie rośnie. Co to jednak za sukces być najlepszym w rodzinie czy w klasie tylko dlatego, ze inni się powalili? Być najlepszym w słabej grupie to jakieś osiągnięcie? Moim zdaniem bardziej racjonalne jest wzajemnie się wspierać, bo wówczas jeden drugiego podciąga (nawet jeśli niektórzy mają to w dupie). Lepiej chyba mieć kolegę wysoko postawionego, który w związku z tym ma wiele możliwości i w razie potrzeby jest nam w stanie w czymś pomóc, niż niebinarnego wariata w psychiatryku.