@d00d,

Myślę że można je potraktować jako psychoterapię, ale nastawioną stricte na jeden problem a nie na całość osoby.

Rozwinę trochę wątek "miłego gościa". To brzmi dobrze ale takie nie jest. Tutaj chodzi o specyficzny typ bycia "miłym". Typ toksyczny dla siebie i czasem dla otoczenia. W moim przypadku okazało się między innymi że nie czuję gniewu, przez co wytrwałem kilka lat w związku który mocno się popsuł. Ten gniew gdzieś tam jest, ale tak ocenzurowany że nie dociera do świadomości. Muszę się nauczyć go uwalniać i kierować tak by mnie chronił.

Ogólnie sporo wątków. Bywa że dzieciństwo, religia czy inne czynniki zaprogramują Cię tak byś był dobry dla wszystkich nawet kosztem siebie i to się ciągnie za ludźmi latami. Ja się niestety wbiłem w taki program zachowań i muszę coś z tym zrobić, bo się tak nie da żyć. Nie w tych czasach i nie z takimi ludźmi jakich spotykam.

Współpracuję z tym Panem już jakiś czas i sporo mi pomógł. Zadaje bardzo celne pytania, czasem rzuci jakimś spostrzeżeniem, ale końcowo człowiek zawsze wychodzi z nową perspektywą. On nie powie Ci jak iść, prędzej rzuci więcej światła na ścieżki które są przed tobą oraz drogę którą już pokonałeś.

@d00d, w wypadku tego problemu bycia miłym w USA (z tego co czytałem) najbardziej pomocne są grupy wsparcia mężczyzn z tym samym problemem. Terapia to według mnie loteria, terapeuci to też ludzie, trafisz na "nowoczesnego i tolerancyjnego" i okaże się, że jesteś "niedostatecznym feministą". Tu temat jest wąski, rozpoznany i opisany. Ja kibicuję, ta metoda nie polega na kreacji chamów, a na rozpoznawaniu własnych potrzeb nie skażonych przypodobaniem się innym.