Klęski, które w przeszłości spadały na Żydów, były zawsze wywołane przez jedną z trzech przyczyn. Do jednych dawał powód jawny bunt Żydów przeciw władzy, przeciw państwu lub ich atak na ludność, wśród której żyli. Tak było w Rzymie za Trajana. Inne pociągał za sobą zbytni wzrost ich potęgi i ich polityka, wyraźnie przeciwna celom państwa i panującego Kościoła. Temu zawdzięczali swe wypędzenie z Hiszpanii. Inne wreszcie sprawiał odruch mas, ich instynkty, dyktujące im odrazę do przybyszów tak obcych, tak odrębnych, tak obrażających ich uczucia, pojęcia, wierzenia; ludów, które czuły, że są przez nich nienawidzone i krzywdzone. Tu mamy źródło licznych pogromów żydowskich we wszystkich krajach najpierw Bliskiego Wschodu, a potem Europy, gdzie się formowały większe ich skupiska.
Wielkim grzechem Żydów była zawsze nie tylko fałszywa ocena położenia, w którym się znajdowali, ale również fałszywe pojęcie o sobie i brak zrozumienia tego, co ich odróżnia od wszystkich innych ludów świata.