#aktualnosci #codziennaprasowka #informacje #wiadomosci #komputery #siecikomputerowe #wifi #cyberbezpieczenstwo #poradnik #komputerswiat
Każdy z nas ma w domu sieć bezprzewodową. Jednak czy jesteśmy pewni, że jest ona bezpieczna? Czy urządzenia, które są do niej podłączone, są odpowiednio zabezpieczone? Na te pytania pomogą nam odpowiedzieć testy penetracyjne.
Nie czekaj na hakera – sam przetestuj, jak bezpieczna jest twoja sieć
poniżej całość, jakby komuś nie pasował portal KomputerŚwiat
Artykuł powstał w ramach akcji Onetu z okazji "Dnia Bezpiecznego Internetu", który jest inicjatywą Komisji Europejskiej i ma na celu zwrócenie uwagi na problemy bezpiecznego dostępu do zasobów internetowych. Korzystając z sieci jesteśmy narażeni na kradzież pieniędzy, danych, na naruszenie wizerunku czy dobrego imienia. W ramach kampanii podpowiadamy, jak uchronić się przed atakami hakerów, zabezpieczyć swoją pocztę elektroniczną, ale przede wszystkim siebie i dzieci przed zagrożeniami, które czyhają w Internecie.
Testy penetracyjne to inaczej sprawdzenie podatności na atak – sieci, urządzeń, aplikacji, właściwie wszystkich elementów infrastruktury sieciowej i sprzętów, które są do niej podłączone, a nawet osób, które z niej korzystają. Głównym celem wykonywania takich testów wcale nie jest włamanie się zdalnie na inną maszynę, ale wyszukanie luk bezpieczeństwa, które mogłyby to umożliwić potencjalnemu atakującemu. Wykryte luki można załatać, tych nieznanych – nie. Jest to bardzo obszerny dział, który obejmuje nawet interakcje międzyludzkie.Testy penetracyjne mogą imitować ataki, jakie mogą wystąpić w naszej sieci domowej.
Możemy podzielić je na dwie główne kategorie – pasywne i aktywne. Te pierwsze polegają na zebraniu informacji, śledzeniu, podsłuchiwaniu, analizie ruchu sieciowego. Prowadzą one do właściwego ataku aktywnego, którego celem jest modyfikacja danych użytkownika, przejęcie kontroli nad jego urządzeniem lub zakłócenie jego pracy.
Uwaga! Przeprowadzając analizę bezpieczeństwa lub wykonując testy penetracyjne w jakiejkolwiek sieci, musimy mieć na to pozwolenie administratora tej sieci. Możemy więc swobodnie testować własną sieć, której jesteśmy właścicielami.
Testy w naszej sieci: krok po kroku
W większości przypadków przeprowadzając testy, musimy myśleć jak osoba, która chciałaby uzyskać dostęp do naszych danych, czyli jak potencjalny atakujący. Warto przeanalizować poszczególne kroki, które są do tego niezbędne, i sprawdzać naszą ochronę na każdym z etapów.
Włamanie się do sieci Wi-Fi z wykorzystaniem narzędzia aircrack-ng.
Skanowanie sieci w poszukiwaniu celów ataku i sprawdzanie, jakie porty są otwarte – narzędzie Nmap.
Jeśli system jest niezabezpieczony lub ma luki w zabezpieczeniach, możliwe, że bez większego trudu uda się uzyskać dostęp, stosując narzędzie Metasploit; jeżeli nie jest to możliwe, atakujący szuka innego punktu zaczepienia.
Podsłuchiwanie sieci, analizowanie całego ruchu w celu wychwycenia haseł dostępu, adresów e-mail i innych wrażliwych danych – narzędzie Wireshark.
Atak drogą mailową za pomocą Metasploit lub innych podobnych narzędzi.
Instalacja backdoora na urządzeniu ofiary w celu utrzymania kontroli nad jego urządzeniem.
Jest to tylko przykładowy przebieg ataku – lub testu penetracyjnego. Jak widać, zaczyna się on od włamania do sieci Wi-Fi.
A zatem jej dobre zabezpieczenie to podstawa. Bez włamania do naszej sieci możliwości skutecznego ataku są dość małe – musielibyśmy sami otworzyć zainfekowany załącznik w e-mailu lub kliknąć na niebezpieczny link w internecie. Zobaczmy więc, jak włamać się do własnej sieci, by poznać jej słabe punkty.
Ataki pasywne
W tej kategorii możemy wyróżnić kilka przykładów ataków:
Social Engineering – jest to sposób na pozyskanie wrażliwych danych przy wykorzystaniu ludzkiej lekkomyślności i braku wiedzy. W tym celu wysyła się fałszywe e-maile, przegląda wyrzuconą dokumentację, podgląda użytkownika przy logowaniu itp.
Skanowanie sieci – ta metoda pozwala na poznanie topologii atakowanej sieci, dzięki temu możemy dowiedzieć się, jakie urządzenia korzystają z danej sieci, jakie porty są otwarte itp.
Sniffing – ten atak pasywny polega na monitorowaniu i rejestrowaniu całego ruchu sieciowego lub jego części w atakowanej sieci. Odpowiednio wykonany może umożliwić odkrycie haseł, loginów, a nawet prywatnych rozmów użytkowników.
Łamanie hasła – dzięki tej metodzie atakujący może, korzystając z metody siłowej (brute-force), złamać zabezpieczenie, wystarczy odpowiednio dużo czasu i mocy obliczeniowej. Łamanie hasła w sposób niezauważalny dla użytkownika jest uważane za atak pasywny.
Ataki aktywne
Tego typu ataków jest znacznie więcej niż pasywnych. Oto najważniejsze:
Spoofing – ten typ ataku polega na podszywaniu się pod inny autoryzowany w danej sieci komputer. Celem jest oszukanie systemów zabezpieczających. Umożliwia to bezproblemowe uzyskanie dostępu na przykład do sieci, w której aktywne jest filtrowanie MAC.
Hijacking – czyli przechwytywanie sesji, polega na przechwyceniu sesji w protokole TCP. Dzieje się to po tym, jak atakujący zrywa połączenie między serwerem i klientem, aby móc zastąpić klienta i bez konieczności logowania kontynuować komunikację.
Koń trojański – popularnie nazywany trojanem. Jest to program, który może podszywać się lub wchodzić w skład dowolnej aplikacji i po zainstalowaniu przez użytkownika wykonuje w tle różne operacje, które zaprogramował atakujący, na przykład zapisuje hasła lub inne dane.
Ataki typu DoS – jest to typ ataków, które mają na celu uniemożliwienie dostępu do różnych usług zwykłym użytkownikom. Polegają one głównie na spamowaniu połączeń, które mają za zadanie wyczerpać zasoby serwera lub dowolnego urządzenia sieciowego, czego skutkiem będzie przerwa w pracy.
Kali Linux
W przeprowadzeniu testów w naszej sieci pomoże nam system do zadań specjalnych – Kali Linux. Jest to dystrybucja Linuxa, która ma już wbudowane praktycznie wszystkie aplikacje i pakiety potrzebne do sprawdzenia stanu ochrony sieci bezprzewodowej i nie tylko. Do naszej dyspozycji będziemy mieli blisko 350 różnego rodzaju narzędzi, które zostały podzielone na 14 kategorii. Obraz ISO systemu w wersji Live znajduje się na płycie DVD dołączonej do Komputer Świata Special.
Tworzymy bootowalny pendrive
W celu przetestowania systemu Kali Linux musimy go uruchomić w wirtualnej maszynie lub utworzyć specjalny nośnik, z którego uruchomimy wersję Live. Pomoże nam w tym program Rufus, który znajduje się na płycie DVD.
Uruchamiamy go na naszym komputerze. Podpinamy nośnik USB. Upewniamy się, że u góry okna Rufusa został wybrany odpowiedni nośnik USB. Następnie wskazujemy obraz ISO , który ma być umieszczony na nośniku. Obraz znajduje się na płycie w folderze Kali Linux, wybieramy go, a następnie klikamy na Start. Uwaga! Pamiętajmy, że ten proces całkowicie usunie dane z pendrive’a. Należy też pamiętać, że jest to wgrywanie wersji Live na nośnik, a nie instalacja systemu. Instalację możemy uruchomić z bootowalnego nośnika z Kali Linux.
Uruchamiamy bootowalny pendrive
Na nośniku powinniśmy mieć już system Kali Linux w wersji Live, dzięki temu możemy uruchomić system, zapoznać się z jego wyglądem i funkcjami, zanim go zainstalujemy na stałe. Po włożeniu nośnika do portu USB musimy zrestartować komputer i przy jego starcie wcisnąć F8 lub F12 – uruchomi się Boot Menu, dzięki czemu będziemy mogli wybrać nośnik USB do startu komputera. Następnie za pomocą strzałek wskazujemy opcję Live i zatwierdzamy wybór klawiszem Enter w celu uruchomienia systemu do testów. Gdybyśmy chcieli zainstalować Kali Linuxa, wybieramy opcję Graphical install.
Jeśli nasza płyta główna nie wspiera Boot Menu, będziemy musieli uruchomić ustawienia BIOS-u – najczęściej przy starcie komputera za pomocą klawisza F1, F2, F10, Delete lub Esc, a następnie ustawić priorytet startu z płyty CD/DVD.
Uwaga! Dokładny poradnik, jak zainstalować Linuxa, znajdziemy w KŚ+. Nie instalujmy systemu Linux na tym samym dysku co system Windows – w trakcie instalacji wszystkie dane z wybranego nośnika zostaną usunięte.
Z jakiej wersji korzystać
Jeśli zamierzamy tylko przetestować system Kali Linux i sprawdzić działanie różnych narzędzi systemu, korzystajmy z wersji Live. Należy jednak pamiętać, że żadne działania wykonywane w takiej wersji systemu nie są zapisywane na stałe i po ponownym uruchomieniu wszystkie ustawienia, aktualizacje, zapisane dane zostaną usunięte. Jeżeli zamierzamy dłużej korzystać z systemu, wskazana jest instalacja, ponieważ na przykład część narzędzi może wymagać aktualizacji do poprawnego działania.
Pierwsze kroki w Kali Linux
- Jeśli zdecydowaliśmy się na instalację systemu, w jej trakcie możemy od razu ustalić język systemu oraz login i hasło użytkownika. W przypadku korzystania z wersji Live domyślny login to root,
a hasło to toor.
Podajemy je na ekranie logowania i zatwierdzamy, wciskając klawisz Enter lub klikając na Next i Unlock.
Następnie, aby zmienić język na polski, klikamy w górnym prawym rogu ekranu na strzałkę na pasku zadań, a następnie na symbol Narzędzi.
Teraz po lewej stronie klikamy na Region & Language, a po prawej na Language,
z listy wybieramy język polski i klikamy na Restart w celu zresetowania sesji użytkownika.
Po ponownym zalogowaniu będziemy mogli testować system Kali Linux w języku polskim.
- Domyślnie nie możemy umieszczać skrótów do programów na pulpicie, a jedynie foldery – warto o tym pamiętać. Po lewej stronie znajduje się pasek szybkiego dostępu, na którym znajdują się programy z kategorii Ulubione.
Po kliknięciu prawym przyciskiem myszy na ikonę wybranej aplikacji możemy ją usunąć z tej kategorii. Dodawanie ulubionych wygląda bardzo podobnie. Wystarczy prawym przyciskiem myszy kliknąć na ikonę aplikacji i wybrać opcję Dodaj do ulubionych.
- Na samym dole paska szybkiego dostępu znajduje się przycisk, który pozwala na wyświetlenie programów zainstalowanych w systemie.
Nie znajdziemy tu jednak wszystkich narzędzi, ponieważ niektóre z nich dostępne są tylko po wpisaniu odpowiedniej komendy w terminalu.
- Górny pasek podzielony został na kilka elementów. Możemy traktować go jak pasek zadań w systemie Windows. Po kliknięciu na Programy otworzy się menu z wszystkimi aplikacjami podzielonymi na odpowiednie kategorie.
Po kliknięciu na Miejsca będziemy mogli szybko dostać się do najważniejszych folderów w systemie i dysku.
- Po prawej stronie paska znajduje się ikona kamery.
Jest to skrót do programu EasyScreenCast, który pozwala na nagrywanie ekranu pulpitu z możliwością nagrywania wielu ekranów oraz dodatkowo jest możliwość jednoczesnego nagrywania materiału z kamery internetowej.
- Klikając w górnym prawym rogu ekranu na strzałkę, otworzymy specjalne menu, dzięki któremu będziemy mogli szybko zapoznać się z informacjami o sieci czy poziomie głośności, a dodatkowo zablokować lub wyłączyć system. Klikając na ikonę narzędzi, otworzymy Ustawienia systemowe.
Pierwsze kroki po instalacji
Po zainstalowaniu systemu pierwsze, co powinniśmy zrobić, to pełna aktualizacja systemu i wszystkich jego pakietów.
Uruchamiamy Terminal.
Wpisujemy komendę sudo apt-get update i zatwierdzamy klawiszem Enter.
Następnie ponownie podajemy komendę sudo apt-get upgrade i zatwierdzamy.
Pojawi się informacja o tym, jakie pakiety zostaną zaktualizowane i ile danych musimy pobrać z internetu. Wystarczy nacisnąć klawisz T, zatwierdzić całą operację klawiszem i poczekać na jej zakończenie.
W trakcie instalacji aktualizacji proces może się zatrzymywać, a my będziemy musieli na przykład potwierdzić licencję lub zgodzić się na instalację, wystarczy wybrać TAK i wcisnąć Enter lub nacisnąć Q. Proces aktualizacji najlepiej powtarzać przynajmniej raz na tydzień.
Armitage: szukamy urządzeń podatnych na ataki
Uruchamiamy terminal, wpisujemy polecenie service postgresql start i zatwierdzamy klawiszem Enter.
Klikamy w górnym lewym rogu na Programy, Exploitations Tools, Armitage.
Następnie łączymy się z lokalną bazą danych, która zostanie automatycznie utworzona – dane powinny wczytać się automatycznie. Klikamy na Connect.
W kolejnym oknie klikamy na Yes, aby uruchomić specjalny serwer RPC usługi metasploit.
Musimy poczekać na zainicjalizowanie bazy i nawiązanie połączenia – może to potrwać nawet około 5 minut.
Po pomyślnym nawiązaniu połączenie pojawi się główne okno programu Armitage, który ułatwia odnajdywanie słabych punktów na urządzeniach w sieci.
Zaczynamy od sprawdzenia topologii sieci, czyli wyszukania urządzeń podłączonych do sieci. Na górnym pasku klikamy na Hosts, Nmap Scan, Quick Scan (OS detect).
Podajemy adres naszej sieci z końcówką /24, aby przeskanować całą sieć. (Aby znaleźć adres, uruchamiamy terminal, wpisujemy i zatwierdzamy komendę ifconfig; szukamy interfejsu sieciowego, którym się łączymy (wlan0 dla połączeń bezprzewodowych) i przy polu inet znajdziemy nasz adres IP;
adres sieci to nasz adres IP z maską /24). Klikamy na OK.
Po zakończeniu skanowania w panelu w prawym górnym rogu pojawią się maszyny, które zostały wykryte, a zamiast pulpitów będą wyświetlone ich logotypy systemów. Dzięki temu łatwo rozpoznamy urządzenia pracujące z Linuxami i Windows.
Na górnym pasku klikamy na Attacks, Find Attacks.
Dzięki temu przy każdej maszynie pojawi się możliwość wybrania ataku.
- Znajomość słabości i umiejętność ich wykorzystania wymaga specjalistycznej wiedzy. W wypadku większości osób wystarczy wykonanie testu Hail Mary.
Polega on na uruchomieniu ataku na wszystkie wyszukane urządzenia przy wykorzystaniu wszystkich dostępnych możliwych form ataku. Jeśli w wyniku tego ataku uzyskamy dostęp do jednej z maszyn, jej ikona zmieni kolor na czerwony. W naszym przypadku maszyny testowe były zaktualizowane i nie można było się w ten prosty sposób do nich włamać (co nie znaczy, że jest to niemożliwe).
Łamanie zabezpieczeń Wi-Fi
Do tego celu służy specjalny pakiet aircrack-ng, który składa się z kilku narzędzi mających jasny i określony cel, analiza sieci bezprzewodowych i łamanie ich zabezpieczeń. W internecie znajduje się lista adapterów i kart sieciowych, które są zatwierdzone przez twórców tego programu. Nie będziemy mogli z niego korzystać na typowej karcie w laptopie, ponieważ takie karty nie zapewniają obsługi tak zwanego trybu monitora, który jest niezbędny do wykonania ataku.
A oto w skrócie cała procedura łamania zabezpieczeń w przypadku enkrypcji WPA2:
- Uruchamiamy terminal i wpisujemy komendę airmon-ng start wlan0.
Uruchomi to tryb monitora wlan0mon na karcie Wi-Fi i pozwoli na skanowanie w poszukiwaniu sieci.
Następnie wpisujemy airodump-ng wlan0mon – rozpocznie się skanowanie sieci w naszym otoczeniu.
Dzięki temu będziemy mogli dowiedzieć się między innymi, jak zabezpieczone są poszczególne sieci. My oczywiście włamujemy się do naszej sieci, do której znamy hasło.
Wpisujemy komendę airodump-ng --bssid XX:XX:XX:XX:XX -c Y --write Plik1 wlan0mon.
Zamiast X podajemy adres MAC z kolumny BSSID, a zamiast Y numer kanału z kolumny CH, które będą widoczne na ekranie przy punkcie 2.
Teraz musimy przechwycić zakodowane hasło dostępu do sieci. Uda się to wtedy, gdy jakiś użytkownik połączy się z tą siecią lub my wymusimy rozłączenie użytkownika, który za chwilę automatycznie się połączy – będziemy mogli wtedy przechwycić zakodowane hasło.
W nowym oknie terminalu wpisujemy komendę aireplay-ng --deauth 100 -a XX:XX:XX:XX:XX:XX wlan0mon, ponownie w miejsce X podajemy adres MAC routera.
W głównym oknie z punktu 4 w prawym górnym rogu powinien pojawić się napis WPA handshake oraz adres MAC punktu dostępowego.
Możemy zamknąć wszystkie terminale, ponieważ hasło jest już zapisane w pliku Plik1 na naszym komputerze.
- Teraz powinniśmy użyć słownika. Słownikiem może być każdy plik TXT (zawierający możliwe hasła: jeden wiersz, jedno hasło). Słowniki możemy tworzyć sami lub wyszukać je w internecie. W nowym terminalu wpisujemy komendę aircrack-ng Plik1-01.cap -w [lokalizacja słownika] i zatwierdzamy.
Łamanie hasła taką metodą może być bardzo czasochłonne i nieefektywne, gdyż do ataku wykorzystywany jest słownik. Jeśli hasła nie ma w słowniku, nie zostanie znalezione.
- W przypadku specjalnie ustalonego hasła 0123456789 czas łamania był bardzo krótki, ponieważ jest to proste hasło. Zwykły komputer sprawdza około 500 haseł na sekundę.
Cały proces jest znacznie trudniejszy i bardziej skomplikowany, możemy jednak wyciągnąć z tego naukę – im dłuższe i bardziej złożone hasło, tym trudniejsze do złamania. Zaleca się stosowanie hasła przynajmniej 16-znakowego, składającego się z małych i dużych liter, cyfr oraz znaków specjalnych. Nasze hasło będzie wtedy praktycznie nie do złamania, dzięki czemu będziemy bezpieczni.
Skanowanie wewnątrz sieci
Korzystając ze skanera Nmap oraz nakładki graficznej Zenmap, możemy szybko przeanalizować naszą sieć i sprawdzić, co jest widoczne dla atakujących oraz czy musimy martwić się otwartymi portami.
Klikamy na Programy, 01-Information Gathering, zenmap.
Uruchomi się program z interfejsem graficznym, który ułatwi nam korzystanie ze skanera Nmap.
W polu Cel wpisujemy adres początkowy naszej sieci, na przykład 192.168.1.1/24. Opcja /24 pozwala na przeskanowanie wszystkich adresów tej podsieci.
W polu Profil wybieramy opcję Ping scan, aby sprawdzić, jakie urządzenia są aktywne w sieci, lub Intense Scan – skan, który trwa bardzo długo, ale pozwala na poznanie wielu szczegółów.
Skanowanie rozpocznie się po kliknięciu na Start i może zająć dłuższy czas (w zależności od opcji).
Po jego zakończeniu możemy dowiedzieć się na przykład, jaki system jest używany na danym komputerze lub urządzeniu i jakie porty są otwarte. Najważniejsza informacja to otwarte porty na danym urządzeniu – warto sprawdzić, czy każdy z podanych portów jest bezpieczny i czy nie jest potencjalnym miejscem ataku, ewentualnie warto wyszukać w internecie informacje o tym, jak zamknąć konkretny port, jeśli stanowi zagrożenie.
Wireshark: sniffing – przechwytujemy hasło
Jest to sniffer, czyli program, który przechwytuje i analizuje pakiety sieciowe przepływające w sieci. Oznacza to, że dzięki niemu będziemy mogli podsłuchiwać innych użytkowników w naszej sieci, a nawet pozyskiwać ich prywatne informacje.
Klikamy w górnym lewym rogu na Programy, Sniffing & Spoofing, Wireshark.
W głównym oknie programu wybieramy interfejs sieciowy, który wykorzystamy do przechwytywania pakietów, w naszym przypadku będzie to bezprzewodowy interfejs wlan0. Klikamy na górnym pasku na symbol płetwy w celu rozpoczęcia nasłuchu.
W tle będziemy mogli zaobserwować mnóstwo pakietów sieciowych, nas jednak interesują pakiety, które mogą zawierać hasło i login użytkownika.
Na innym urządzeniu w sieci wchodzimy na stronę z logowaniem i podajemy dane logowania (musi to być strona korzystająca z protokołu HTTP), na przykład http://www.techpanda.org, i wpisujemy dane: login – [email protected], hasło – testowehaslo. Klikamy na Submit.
Wracamy do programu Wireshark i klikamy na górnym pasku na ikonę czerwonego kwadratu w celu zatrzymania nasłuchu. Potem w polu Filtrów wpisujemy http i klikamy na strzałkę.
Szukamy pakietu, który w kolumnie Info będzie miał zapis POST, i na niego klikamy.
Teraz w dolnym oknie rozwijamy listę HTML Form URL. Na samym dole będziemy mieć przechwycone wszystkie pola formularza, który wypełnialiśmy, w tym wypadku adres e-mail oraz hasło, które podawaliśmy.
Metoda ta działa tylko na witrynach, które nie korzystają z szyfrowania. Dlatego tak ważne jest, aby korzystać z VPN lub logować się tylko i wyłącznie na witrynach, które korzystają z szyfrowanego protokołu HTTPS.
nie łaczy mis się z Sonofem - w ogóle go nie znajduje.