"Wyrównywanie" w dół.
"
W 1799 r. angielski przemysłowiec Robert Owen (1771-1858) rozpoczął w swojej przędzalni w New Lanark (Szkocja) eksperyment polegający na skróceniu czasu pracy, podwyższeniu wynagrodzeń, likwidacji pracy dzieci, budowie mieszkań robotniczych, wprowadzeniu opieki medycznej i opieki nad dziećmi, zaopatrzenia w tańsze produkt dostępne w fabrycznym sklepie, ograniczenie spożycia alkoholu itp. udogodnień dla robotników. Wprowadzone zmiany przyniosły ogromny sukces, zwiększyły wydajność pracy, zlikwidowały kradzieże itp. Wzorcowe osiedle odwiedziło w latach 1815-1825 ponad 20.000 gości, w tym car Mikołaj I i austriaccy książęta.
W 1825 r. Owen sprzedał fabrykę, przeniósł się do USA, gdzie założył od podstaw spółdzielnię produkcyjną w New Harmony. Opierała się ona na zasadzie współwłasności i współdecydowania. W liczącej ok. 1000 mieszkańców komunie, prekursorki feminizmu wprowadziły nawet prawo wyborcze dla kobiet (chyba pierwsze w historii). Kolonia przyciągała wielu entuzjastów, ale po dwóch latach kompletnie zbankrutowała, podobnie jak inne zakładane przez Owena komuny. New Harmony przekształciło się z czasem w coś, co dzisiaj nazwalibyśmy centrum kultury i nauki, ale oczywiście musiało być już finansowane przez miasto [XDDD komunizm…].
Jeden z uczestników kolonii w New Harmony, amerykański anarchista Josiah Warren (1798-1874) stwierdził, że poniosła ona klęskę, [b]ponieważ zasada współwłasności i współdecydowania pozbawiła uczsetników możliwości realizacji własnych celów, a więc likwidowała motywację do pracy[/b]. Warren był muzykiem, ale wzbogacił się na produkcji wynalezionej przez siebie lampy łojowej. W 1825 r. pod wpływem informacji o New Harmony próbował założyć własną komunę w Cincinnati, ale gdy kandydaci nie mogli porozumieć się co do jej zasad, Warren sprzedał fabrykę i wraz z rodziną wstąpił do komuny Owena. Swoje doświadczenia z tego okresu życia podsumował stwierdzeniem, że warunkiem dobrowolnej współpracy jest jednoznaczne określenie i respektowanie interesów indywidualnych
". Pokaż spoilerhttps://www.historiasztuki.com.pl/strony/021-01-04-ANTYKULTURA-POJECIA-LEWICA.html
Sprowadzanie do wspólnego mianownika wszystkich ze wszystkimi zawsze doprowadzi do ogólnego obniżenia jakości, pogłębiającej się bylejakości. Jeżeli zasoby ekonomiczne, uprawnienia, czy przestrzeń społeczna muszą być równo podzielone pomiędzy każdego niezależnie od jakichkolwiek kryteriów indywidualnych kompetencji, wypracowanych zasobów, potencjału, czy kryteriów moralnych, ekonomicznych (a często nawet wbrew logice), to ogólny potencjał drzemiący w społeczeństwie ostatecznie z konieczności będzie niesprawiedliwie rozproszony.
Efekt jest oczywisty - osoby uzdolnione, które poświęciły wiele czasu i wysiłku dla podniesienia swoich kwalifikacji, osoby wyróżniające się, wybitne obniżają swoją wydajność ze względu na brak sprawiedliwego wynagrodzenia za trud, z powodu brak sprawiedliwości ekonomicznej, a osoby leniwe i nieudolne obniżają swoją wydajność, bo niezależnie od kompetencji i tak wiedzą, że komunizm (czy nawet socjalizm) zapewni im w miarę wygodny byt. W takiej sytuacji prawie każdy kompetentny (który nie jest masochistą) będzie dążył albo do obalenia niesprawiedliwego systemu, albo będzie próbował uciec z takiego chorego, niewydolnego systemu.
Proste zasady ekonomii oraz wiedza społeczna pokazują wyraźnie, że właśnie socjalizm i komunizm są systemami niewydolnymi i zawsze rozlecą się same, o ile nie będą podtrzymywane przy istnieniu poprzez wprowadzenie przymusu, terroru, prześladowań, inwigilacji, cenzury i zorganizowanego aparatu opresji.
Tzw. polityka "równościowa" jest wyrafinowaną formą myślenia komunistycznego, przeniesionego na sferę już nie tylko ekonomiczną, ale też na sferę relacji społecznych. Efektem takiej polityki jest zrównanie w dół wszystkich ze wszystkimi - ostateczne osłabienie i niesprawiedliwe rozproszenie potencjału społeczeństwa. A wszystko odbywa się z pominięciem jakichkolwiek kryteriów indywidualnych kompetencji, wypracowanych zasobów, potencjału wnoszonego do społeczeństwa, czy kryteriów moralnych, ekonomicznych (a często nawet wbrew logice) - jedyną uznawaną ideą nadrzędną jest całkowicie bałamutnie pojmowana "równość", czyli równanie w dół do wspólnego mianownika.
Postmodernizm jest filozoficzną bazą takiego podejścia do rzeczywistości. Jest filozofią dekadencji, beznadziei, bezsensu. Głosi on, że nie istnieje nic takiego jak dobro i zło, wszystko jest względne, nie ma idei, której należałoby być wiernym, nie ma żadnej nadrzędnej idei, do której by można było się odwołać i zakotwiczyć psychicznie. Ta prymitywna filozofia uczy, że wszystko jest płynne, zmienne i niestałe i w sumie bezsensowne (nawet płeć! XD). Nie istnieje żadna prawda, a jedyną prawdą jest to, że właśnie żadnej prawdy nie ma (co ujawnia absurdalność całego postmodernizmu, gdyż jest to jednak założenie o istnieniu jakiejś prawdy). Nie ma żadnych ograniczeń moralnych, żadnych zasad, którym należałoby być wiernym. Jeżeli w coś wierzysz, to jesteś "faszystą", jeżeli uznajesz coś za prawdę i to wyznajesz, to jesteś "faszystą".
Mentalność postmodernistyczna jest, to trup w stanie daleko posuniętego rozkładu. To zsypana chaotycznie kupa śmieci wymieszana z zagubionymi w niej klejnotami, które już trudno odnaleźć w całkowitym galimatiasie. Współczesny marksizm szuka swych sukcesów m.in. poprzez metodę wpychania ludzkości w ducha beznadziei, rozmontowania psychicznego, dekadencji, rezygnacji, apatii, bylejakości. Obezwładnienie…
#antykultura #marksizm #nowymarksizm #socjalizm #wiedzaspoleczna
