Dzikie zapylacze vs pszczoły hodowlane.
Dzikie zapylacze w dzisiejszych nie są w stanie sprostać nie tylko potrzebom dzikiej przyrody, ale przede wszystkim nigdy nie byłyby w stanie sprostać potrzebom gigantycznej skali rolnictwa.
Dzikie zapylacze są mocno wytrzebione przez opryski i nikt nie dba o dzikie zapylacze, by je wzmacniać, rozmnażać, leczyć.
Pszczelarze mogą natomiast bardzo szybko i skutecznie, sztucznie uzupełniać pogłowie pszczół. Zatrutym, przetrzebionym, dzikim zapylaczom idzie znacznie gorzej…
Wyobraźmy sobie na przykład trzmiele na 1000 hektarowej plantacji rzepaku, które ją zapylają. Nawet gdyby wraz z trzmielami wszystkie dzikie zapylacze z obrębu 100 km kwadratowych się zleciały tylko na tę plantację, to nie dałyby rady zapylić tych wszystkich kwiatów.
Otóż jeden kwiatek jest zdolny do zapylenia tylko około jeden dzień!
Tam są setki bilionów kwiatów. Zapylacz musi zdążyć na czas. Musi ich być potężna ilość na raz, aby zdążyć zapylić jak największą ilość kwiatów, zanim te przekwitną. Natomiast wystarczy, że kilku pszczelarzy jest w okolicy, lub jacyś przywiozą swoje ule na plantację i sprawa jest załatwiona (ja na przykład przywożę swoje na plantacje rzepaku, słonecznika, gryki, facelii itp.).
Dla rolnictwa, sadownictwa, ogrodnictwa, działalność pszczelarzy jest na wagę złota, choć niestety niewielu ludzi zdaje sobie z tego sprawę.
Opracowanie na temat roli pszczół w rolnictwie:
